«نگارخانه ای به وسعت یک شهر» فرصت تبلیغ بیست و ششمین نمایشگاه صنایع دستی را از ۵۵۰ غرفه دار شرکت کننده در آن را گرفت. غرفه داران در گفت و گو با روزنامه ایران تبلیغ نشدن نمایشگاه را مهم ترین علت فروش کم خود که از آن به «فروش بد» یاد می کنند، اعلام کردند.
«بهمن نامورمطلق» معاون صنایع دستی سازمان میراث فرهنگی، صنایع دستی و گردشگری، وقوع این ماجرا را بدقولی شهرداری دانست و گفت: «شهرداری تهران به ما قول داده بود که مثل سال گذشته یک مقدار از فضای شهری را به هنرمندان صنایع دستی بدهد اما در نهایت آنها تمام شهر را به نگارخانه داد. او نگارخانه ای به وسعت یک شهر را یک کار ارزشمند خواند و گفت: «اما هیچ کجای دنیا تمام وسعت تبلیغات یک شهر را به یک موضوع اختصاص نمی دهند.»
«زینب نوروزی» برادرزاده «مهتاب» معروف ترین سوزن دوز بلوچ کشور از جمله هنرمندان سوزن دوزی است که وضعیت فروش نمایشگاه را بسیار بد عنوان می کند. او تبلیغات کم و جانمایی نامناسب را یکی از دلایل بی رونقی صنایع دستی در نمایشگاه می داند. زینب از جمله هنرمندانی است که غرفه نمایشگاه به رایگان در اختیار او قرار گرفته است. هر گل حاشیه دوزی را براساس اندازه اش از ۱۰ تا ۱۵ هزار تومان می فروشد. گل هایی که کار دست است و چشم هایی که «کم سو» می شوند. در حالی که چند گل را برای زنی خریدار قیچی می کند به اعتراض زن دیگری هم جواب می دهد. او معتقد است گل های سوزن دوزی شده گران فروخته می شود. فروشنده اما به او یادآوری می کند که این نقش ها کار دست است. برادرزاده کوچک زینب هم وارد گفت و گو می شود و به زن یادآوری می کند که این نقش بدون الگو زده می شود زن اما قبول نمی کند. عکس عمه مهتاب در گوشه ای از غرفه نظاره گر جر و بحث ها بر سر گرانی «هنری» است که او تا به امروز مشهورترین نقش زن آن بوده است.
«ناصر صابری» ورشو ساز بروجردی هم دل پری از جانمایی غرفه خود دارد. او به چند غرفه خالی اطراف اشاره می کند و می گوید: «هر غرفه را ۹۰۰ هزارتومان به ما داده اند اما ۱۰۰ هزارتومان بیشتر فروش نداشته ام.» او در نمایشگاه های قبلی فروش خیلی خوبی داشته است اما در این نمایشگاه به گفته خودش، تنها«نعل» و «ماده جلای ظروف» خریده اند.
«پورخواجه» یکی از هنرمندان صنایع دستی چرم است که باز هم پیکان انتقاد را به سوی کافی نبودن تبلیغات می برد. زنی که در حال خرید از او است هم حرف پورخواجه را تأیید می کند. او می گوید: «خانه من در همین خیابان خرمشهر رو به روی مصلی است اما اصلا خبر نداشتم که نمایشگاه صنایع دستی برقرار است و خیلی اتفاقی متوجه شدم.» پورخواجه هم می گوید: «صنایع دستی برخی غرفه ها کار دست نیست و صنعتی است یا جنس خارجی را به فروش می رسانند که این غیرقانونی است.» جنس های پرس شده، گلاب های پاکستانی و هندی، تخته نردهای افغانستانی از جمله صنایع دستی هستند که شرکت کنندگان در این نمایشگاه از وجود آنها ناراضی اند.
نعیمه آرامش از «سرباز» سیستان و بلوچستان آمده است. آرامش از فروش خود راضی است. او مربی سوزن دوزی است و اعتقاد دارد که این نمایشگاه ها باعث افزایش مشتری هایش شده است. آرامش هم از کسانی است که سازمان میراث فرهنگی غرفه مجانی در اختیار او قرار داده است. او آویزهای پا را در سیستان و بلوچستان ۵۰ هزار تومان می فروشد اما اینجا ۴۰ هزار تومان داده است. از روز اول تا به امروز ۱۰ جفت از او خریده اند.
«پروانه درویشی» اهل روستای جابر انصاری ایلام هم از فروش اش راضی است. برادر پروانه هم در کنار اوست. لیسانس دارد و در تهران کارگری می کند. به گفته او کار خواهرش فقط در تهران بازار دارد. او اعتقاد دارد اگر یک نمایشگاه دائمی در تهران داشت می توانست مسئولیت فروش آثار خواهرش را به عهده بگیرد. خواهرش یک «طبق» زیبا از حصیر با کاموای رنگی درست کرده و در نمایشگاه به ۲۰۰ هزار تومان فروخته است. پروانه از موادی که بازیافت نمی شود هم کارهای بسیار زیبایی درست کرده است اما اعتقاد دارد که بازار دائمی ندارد.
«ابوالفضل جلایی» تولید کننده فیروزه و «فاطمه محمدی» مدیر فروش یکی از شرکت های فعال در حوزه سنگ های قیمتی هم از وضعیت نمایشگاه بسیار گله مند هستند. آنها می گویند که فروش آنها به اندازه پولی که برای اجاره غرفه داده اند نیست. علاوه بر آن باید دو نفر هم ثابت در ایام نمایشگاه مسئولیت فروش در غرفه را به عهده داشته باشند که روزی ۱۰۰ هزار تومان به آنها پرداخت می کنند. جلایی می گوید: «ما در شرکت خود فروش بهتری داشتیم و اگر سال آینده هم هزینه ها بالا باشد، شرکت نمی کنیم.»
«زهرا مرادی» قلمزن لرستانی هم اعتقاد دارد که غرفه آنها در پستو قرار دارد و کسی نمی بیند که بخواهد از آنها خرید کند. در این مدت تنها ۵۰۰ هزار تومان فروش داشته است.
«شهریار میناگر» هم از رفتار مسئولان مصلی بسیار گله مند است. او و یکی دیگر از هنرمندان خراسانی می گویند روز اول صفی به اندازه صف «سبد کالا» تشکیل شد تا به هر غرفه، دو صندلی بدهند. همچنین از برخورد مسئولان هتل «سوهانک» که متعلق به بنیاد مستضعفان است بسیار ناراضی اند. هرچند در نهایت فقط یک شب در هتل می مانند و با توجه به فروش تصمیم می گیرند که در ماشین و در پارک بخوابند.
آنها این نمایشگاه را با نمایشگاه سئول که از طرف استانداری رفته اند مقایسه می کنند و می گویند که شرایطی که استانداری ها در این نمایشگاه برای آن ها به وجود آوردند، بسیار عالی بود.
«پویا محمودیان» معاون صادرات صنایع دستی در گفت و گو با روزنامه «ایران» جانمایی غرفه ها را براساس قرعه کشی اعلام می کند و می گوید: «غرفه ها براساس متراژ ها قرعه کشی شدند. این قرعه کشی با حضور اعضای ستاد و حراست برگزار شد.» او هم به همکاری نکردن شهرداری با توجه به برگزاری نگارخانه ای به وسعت یک شهر اشاره می کند و می گوید: «شهرداری به ما اجازه استفاده از ظرفیت شهر را برای تبلیغات نداد.»
بهمن نامورمطلق هم وجود صنایع دستی صنعتی و پرس شده در نمایشگاه را تکذیب می کند و می گوید: «ما در روز اول برخورد و چند غرفه را تعطیل کردیم.» او در نهایت می گوید: «اگر کسی از عرضه صنایع دستی صنعتی در نمایشگاه مطلع است خبر بدهد تا با آن برخورد شود.»
