به گزارش «دنیای سفر»، «جزیره ایستر» در اقیانوس آرام و در ۳۵۰۰ کیلومتری غرب شیلی واقع شده است. این جزیره در اصل «راپا نویی» نامیده می شد و در حدود ۸۰۰ پس از میلاد، بومی های «پلی نزیایی » در آن ساکن شدند. کاوشگران هلندی که در یکشنبه عید پاک سال ۱۷۲۲ میلادی به این جزیره رفته بودند، نام جدید این جزیره را به وجود آوردند. اکوسیستم فرسودۀ ناشی از جنگل زدایی، هجوم موش ها و تجارت برده در آمریکای جنوبی حتی قبل از زمان ورود اروپایی ها، ساکنان کمی را در این جزیره به جا گذاشته بود.
«دیلی آرت» در گزارشی موآی را به معنای «تا او بتواند وجود داشته باشد» تفسیر کرده و درباره آن نوشته است هر چهره از این مجسمه ها تجسمی از یک شخصیت یا اجداد مهم است. حدود ۱۰۰۰ مورد از این مجسمه ها که ارتفاع آن ها بین ۱.۸ تا ۱۰ متر است، در نقاط مختلف این جزیره قرار دارند. این مجسمه ها با تراشیدن سنگ خاکستر آتشفشانی یا بازالت در معادن ساخته و سپس به نقاط مختلف جزیره منتقل شدند. بسیاری از این مجسمه ها به مقصد نهایی منتقل نشدند و در مسیر یا شکستند و یا غیرقابل حمل بودند و در همانجایی که افتادند باقی ماندند. این مجسمه ها به نحوی نصب می شدند که پشت آن ها به اقیانوس و چهره آن ها رو به جزیره باشد تا به این ترتیب بتوانند بر مردم و جزیره نظارت کنند.
بر اساس تحقیقاتی که توسط دانشگاه «بینگهمتون» در نیویورک انجام شده، نحوه قرارگیری مجسمه های «موآی» کاملا عامدانه بوده است و مکان و جریان آب آشامیدنی تازه را مشخص می کند که در این سرزمین بسیار کمیاب است.
تاریخ گذاری رادیوکربن نشان می دهد این مجسمه ها در فاصله ۱۱۰۰ تا ۱۵۰۰ پیش از میلاد تراشیده شده بودند. با اینکه روش دقیق تراشیدن و جابه جایی این مجسمه ها هنوز مشخص نیست، اما می توان این نکته را در نظر گرفت که خاکستر آتشفشانی تقریبا نرم است و سنگ اِسکنه قابل حکاکی است و می توان آن ها را به کمک سنگ، طناب و تکه چوب جابه جا کرد.
با توجه به وزن زیاد این مجسمه ها، سازندگان، آن ها را درحالی می تراشیدند که مجسمه ها را روی زمین خوابانده بودند و در زمان جابه جایی آن ها را بلند می کردند. سنگ نوشته های غیرقابل رمزگشایی نیز در پشت این مجسمه ها حکاکی شده است.
هر «موآی» یک پیکره عظیم با صورت و ویژگی های اغراق آمیز است. همه آنها به طور قابل توجهی متفاوت به نظر می رسند؛ چراکه قرار بود ویژگی های افراد مشخصی را نشان دهند. برخی از مردم فکر می کردند این مجسمه ها نوعی سردیس هستند، اما بدن آن ها زیر خاک دفن شده است. با گذشت سال ها مجسمه ها سقوط کردند و در دوران مدرن بود که دوباره برپا شدند.
وزن مجسمه های «موآی» به طور میانگین بین ۳ تا ۵ تن است، اما وزن سنگین ترین آن ها به ۸۰ تن می رسد. برخی از این مجسمه ها چشم هایی داشتند که از صدف سفید و مرجان ساخته شده بودند، اما فقط یک نمونه از آن ها باقی مانده است. چشم ها در مرحله پایانی ساخت به مجسمه اضافه می شدند و به عنوان نکته کلیدی برای زنده کردن مجسمه در نظر گرفته می شدند.
کاوش باستان شناسان در جزیره «ایستر» در سال های اخیر به کشف تعداد بیشتری از این مجسمه ها منجر شده است. چندی پیش یک مجسمه دیگر از مجموعه مجسمه های «موآی» در بستر یک دریاچه خشک پیدا شد.
جزیره ایستر (به زبان پولی نزیایی: راپا نوئی؛ به معنای راپای بزرگ)، (به اسپانیایی: Isla de Pascua) جزیره ای است در اقیانوس آرام جنوبی متعلق به کشور شیلی. این جزیره با اینکه ۳٬۵۱۵ کیلومتر (۲٬۱۸۵ مایل) در غرب خاک اصلی شیلی قرار گرفته اما استانی جدا از منطقه والپارایسو (Valparaíso) شیلی به شمار می آید.
نزدیک ترین جزیره همسایه با جزیره ایستر به نام سالائی گومز (Sala-y-Gomez) که در ۴۰۰ کیلومتری شرق ایستر قرار دارد نیز جزء همان منطقه و استان به شمار می آید. نزدیک ترین جزیره مسکونی به ایستر جزیره پیت کرن است که در ۲٬۰۷۵ کیلومتری (۱٬۲۹۰ مایلی) غرب ایستر قرار دارد. مساحت جزیره ۱۶۳٫۶ کیلومتر مربع و جمعیت آن ۳٬۷۹۱ نفر است (سرشماری ۲۰۰۲م). ۳٬۳۰۴ نفر از جمعیت جزیره در مرکز آن شهر هانگا روآ زندگی می کنند.
جزیره ایستر به ویژه به خاطر تندیس های ۴۰۰ ساله عجیب باستانی خود معروف است. به این تندیس ها که در راستای کرانه دریا به خط ایستاده اند موآی گفته می شود.
