به گزارش «دنیای سفر» مصریان باستان به زیورآلات شخصی علاقه زیادی داشتند و بیشتر آن ها از انواع جواهرات استفاده می کردند. کیفیت زیورآلات نشان دهنده موقعیت و جایگاه اجتماعی صاحب آن بود. زیورآلات طلا طرفداران زیادی داشت؛ چراکه هم به عنوان یک جواهر شخصی ارزشمند و هم به عنوان نماد قدرت در بین خانواده های سلطنتی و اشراف زادگان جامعه محبوبیت داشت. برای مصریان باستان، طلا تجسم بخشی از «رع» ایزد مصر باستان و نماد زندگی ابدی بود.
در طول ۳۰ قرن تمدن مصر باستان، مردان و زنان همه طبقات جامعه مصر به زیورآلات علاقه داشتند. بیشتر مصری ها از جواهرات استفاده می کردند و همراه با آن برای زندگی پس از مرگ، دفن می شدند؛ جواهراتی مانند گردنبند، انگشتر، دستبند و طلسم بسته به دارایی و موقعیت صاحب آن از مواد مختلفی ساخته می شد.
مردم دوران «پیش از دودمانی مصر» به خاصیت چکش خواری طلا و مقاومت آن در برابر کدر شدن پی بردند. این ویژگی ها، همراه با درخشندگی طبیعی، آن را به ماده ای پرطرفدار در استفاده از زیورآلات تبدیل کرده است که نشان دهنده جایگاه مهم صاحب آن است. محبوبیت جواهرات طلا در طول تاریخ طولانی مصر افزایش پیدا کرد، به طوری که حجم خیره کننده زیورآلات طلایی که در کاوش های باستان شناسی کشف شده است، این مسأله را تصدیق می کند.
بیشتر طلای مورد استفاده در مصر باستان از منطقه «صحرای شرقی»، منطقه کوهستانی بین نیل و دریای سرخ به دست می آمد. بر اساس اسناد موجود، حداقل ۱۳۰۰ معدن فعال در دوران باستان وجود داشته است و یک تشکیلات پیچیده تولید طلا و طلاسازی در سواحل نیل گسترش یافته بود. خراج و فتوحات خارج از کشور نیز خزانه مصر باستان را پر از طلا کرد. گمان می رفت که «نوبه» واقع در سودان امروزی، منبع قابل توجهی از طلا است.
«نوبه» نماد مصری طلا بود و هیروگلیف آن به شکل یقه طلایی به تصویر کشیده می شود که بخش انتهایی دو طرف آن آویزان است و هفت رشته نیز از بخشی وسط این یقه آویخته شده اند.
اشاره به استفاده از طلا در نوشته های دودمان اول بین سال های ۲۹۲۵ تا ۲۷۷۵ قبل از میلاد وجود داشت، با این حال، مصریان دوران «پیش از دودمانی مصر» بین سال های ۴۰۰۰ قبل از میلاد تا ۳۰۰۱ قبل از میلاد (در زمان پیش از ایجاد زبان نوشتاری) طلا استخراج می کردند. اگرچه مصر غنی از طلا بود، اما استخراج آن با توجه به ابزار ابتدایی مصریان باستان، عملکرد قابل توجهی است.
استخراج طلا و استفاده از آن در طول زمان به یک سیستم پیچیده تبدیل شد و مصریان باستان بسترهایی را برای صنعت طلاکاری فراهم کردند که هنوز در فلزکاری مدرن به کار می روند.
در دوران «پادشاهی نوین»، تشکیلات عظیم استخراج طلا تحت فرمان و انحصار سلطنت بود و توسط نیروی کار متشکل از مجرمان و بردگان اداره می شد.
طلاسازان طلای خام را با کوبیدن به ورقه های طلا تبدیل می کردند و از روش های مختلفی برای ساخت محصولات متنوع استفاده می کردند. این روش ها یا در خود منطقه تکامل و توسعه پیدا می کردند و یا از فرهنگ های خارجی امانت گرفته می شدند. طلاسازان همچنین از سنگ ها و شیشه های ارزشمند برای تزئین طلا و خلق زیورآلات مجلل تر استفاده می کردند.
برای مصریان باستان، طلا مضمون مذهبی داشت؛ زیرا آن ها معتقد بودند که طلا یک فلز الهی و بخشی از خدای خورشید «رع» Ra است. در ابتدا، استفاده از طلا مختص پادشاهان و افراد سلطنتی بود، اما به مرور زمان به کاهنان و اشراف زادگان نیز گسترش یافت.
