حمید شانس اظهار کرد: برگزاری سمپوزیوم اتفاق خوبی است، اما باید به عواقب گریبان گیر فقر مجسمه سازی در حوزه های دیگر نیز توجه کرد، چون سمپوزیوم ها بر اساس نیازهای شهر تعریف نمی شوند، بلکه بر اساس کیفیت و ارائه فنی با متریالی معین هستند.
او ادامه داد: شهر ما برای نصب مجسمه، طراحی نشده است. متأسفانه تا کنون برای مدیریت عواطف عمومی شهرهای مان و زیباسازی آن ها کار جدی نکرده ایم و خیلی عقبیم. مسؤولان شهری باید بجنبند و به مباحث مدیریت عاطفی شهر توجه بیشتری نشان دهند، وگرنه شاهد روندی فرسایشی در این زمینه خواهیم بود.
این مجسمه ساز با بیان تاریخچه مختصری از برگزاری سمپوزیوم های مجسمه سازی در دنیا، گفت: پس از جنگ جهانی دوم هنرمندان جوامع اروپایی برای رسیدن به جایگاه هنری که مد نظر داشتند، تصمیم گرفتند در عرصه اجتماعی فعالیت کنند. تعدادی از این هنرمندان که جزو هنرمندان درجه یک و نامی نبودند، تصمیم گرفتند فعالیت های مجسمه سازی خود را به نمایش عمومی درآورند تا مردم آن ها را ببینند. در ادامه، تعدادی از هنرمندان درجه 2 و غیرآوانگارد که سفارش نمایشگاهی بالایی نداشتند، به شهرهای مختلف رفتند و به فعالیت هنری پرداختند.
شانس ادامه داد: برگزاری سمپوزیوم مجسمه سازی تهران با حسن نیت و تأثیر مطلوبی شروع شد. در کشور ما این رویداد با جدیت مسؤولان فرهنگی شهر و در ابعاد وسیع تر و به صورت بین المللی کار خود را آغاز کرد و چند دوره برگزار شد. اکنون نیز شاهد برگزاری سمپوزیوم های متعددی در شهرهای مختلف از جمله اصفهان، تبریز و مشهد هستیم.
این هنرمند اضافه کرد: در نتیجه می بینیم که حجم بالایی از فعالیت اجتماعی مجسمه سازی در سمپوزیوم ها شکل می گیرد و عملا به بخش های دیگر، خوراکی نمی رسد. البته این موضوع به اهداف سمپوزیوم و برگزار کنندگان آن ربطی ندارد و جایگاهی است که این رویداد در این سال ها داشته است.
شایان ذکر است؛ هفتمین سمپوزیوم بین المللی مجسمه سازی تهران با دو متریال متفاوت سنگ و آهن در 2 بخش اصلی و دانشجویی از یکم تا بیست و چهارم مهرماه برگزار می شود.
