به گزارش «دنیای سفر»، سعید پوراسماعیلی مدیر بخش فیلم کوتاه سومین جشنواره بین المللی چندرسانه ای میراث فرهنگی در گفت و گو با ایسنا درباره تاثیر سینما بر افزایش آگاهی مردم از میراث فرهنگی و رشد گردشگری گفت: کمک سینما به ترویج میراث فرهنگی در حقیقت همان کاری ست که سینما در همه حوزه های فرهنگی دیگر انجام می دهد؛ یعنی اول در وجه آگاهی رسانی و دوم در وجه تاثیرگذاری احساسی و اندیشمندانه و فکر کردن در موضوعات قابل اهمیت میراث فرهنگی.
این ممکن است در حوزه مستندسازی جلوه کند و با استناد به آنچه به عنوان میراث فرهنگی نام می بریم این شناخت را به مردم بدهد و اهمیتش را برای توجه کردن بیشتر کند و یا در قالب آثار داستانی که بتواند با بیان قصه هایی به درک بهتر موقعیت و اهمیتی که در حوزه میراث فرهنگی وجود دارد، کمک کند.
وی همچنین درباره تاثیر جشنواره ای مثل جشنواره چندرسانه ای میراث فرهنگی که طی آن موضوع میراث فرهنگی و حفاظت از آن با هنری مثل سینما مرتبط می شود، بیان کرد: به جز جشنواره هایی که به شکل عمومی با موضوعات آزاد و منحصرا در حوزه سینمایی کار می کنند، مثل جشنواره فیلم کوتاه تهران یا مثلا جشنواره های دانشجویی که موضوعات خاص ندارند، جشنواره هایی هم هستند که موضوعی برگزار می شوند و این جشنواره ها فرصت بسیار خوبی هستند که از توان سینما در جهت معرفی آن موضوع به مردم استفاده شود و از طرفی نگاه و توجه فیلم سازان به آن موضوع و در واقع تولید آثاری با محتوای مورد نظر آن موضوع را به خود جلب کند.
پوراسماعیلی ادامه داد: در حوزه میراث فرهنگی هم این اتفاق در جشنواره چندرسانه ای و بخش های مرتبط با سینما در حال شکل گیری است، هر چند به نظرم با برگزاری سه دوره خیلی زود است که بخواهیم در مورد کیفیت و حتی کمیت آثاری که می رسد قضاوت کنیم، ولی با برگزار شدن دوره های بیشتر و کمک کردن به اینکه این امکان دیده شود، تاثیرگذاری بیشتر و بهتر خواهد بود؛ یعنی هر چقدر آثاری که با این موضوعات تولید شده بتواند نمایش داده شود، هم بین مردم آگاهی رسانی می شود و هم توجه فیلم سازها به این نکته جلب می شود که با چنین موضوعی می شود کار کرد، بنابراین جشنواره قوام بیشتری پیدا می کند و فیلمسازها با چنین نگاهی فیلم تولید می کنند و این می تواند ما را به هدفی که می خواهیم برساند.
وی در ادامه عنوان کرد: طبیعتا انتظارمان از این جشنواره این است که زمینه ای شود برای بیان دغدغه های خودش و نگاهی که به میراث فرهنگی دارد و زبان و هنر سینما هم می تواند به آن کمک کند، اما نکته مهم این است که برگزار شدن مقطعی جشنواره نمی تواند کمک چندانی کند.
این مدرس فیلمسازی تاکید کرد: کار بزرگی که وزارت میراث فرهنگی می تواند انجام دهد این است که این جریان را در طول سال برای فیلم سازان شکل دهد و آنگاه محصول یک سال سرمایه گذاری و تولید فیلم می تواند به جشنواره باشکوهی تبدیل شود که آثار خوبی در آن شرکت کنند. همچنین نمایش آثار تولیدشده در طول سال بعد نیز می تواند آن فرهنگ سازی که حوزه میراث فرهنگی مدنظر دارد، ایجاد کند و لازمه این کار در چند بخش است؛ یکی برگزاری نشست هایی برای اهالی سینما یا حتی بردن فیلمسازها در میراث فرهنگی ملموس و بیان اهمیت موضوعاتی که وجود دارد تا فیلمنامه نویسان یا مستندسازان با شناخت کافی به موضوعات توجه کنند و دیگری سرمایه گذاری در حوزه تولید یعنی نه تنها معرفی موضوعات میراث فرهنگی انجام شود، بلکه بخشی از هزینه تولید آثار را به عنوان سرمایه گذار تقبل کند تا تولید اثر در این حوزه یک جریان تبدیل شود.
وی ادامه داد: اگه وزارت میراث فرهنگی بتواند در تولید آثار مشارکت کند یا خودش به تنهایی تهیه کننده تعدادی از آثار کوتاه و مستند شود، می تواند امکان نمایش این آثار را در شهرهای مختلف به عهده بگیرد. تولید چنین محتواهایی در طول سال می تواند جشنواره را در تولید آثار ارزشمند برای چندسالی بیمه و تضمین کند. پس از آن کم کم جریان تولید این قبیل آثار به راه می افتد و فیلمسازان می دانند که هر سال یک جشنواره معتبر در تاریخ مشخصی با موضوع میراث فرهنگی برگزار می شود و در این صورت حتما بخشی از نگاه فیلمسازان در جهان فیلمسازی شان و در فیلمنامه ها به موضوع میراث فرهنگی جلب خواهد شد و جشنواره می تواند آثار ارزشمندی داشته باشد.
پوراسماعیلی در پایان به بررسی موضوع بین المللی شدن جشنواره پرداخت و گفت: برای بین المللی شدن ما ابتدا باید آثار مناسبی داشته باشیم یعنی بین المللی کردن جشنواره با شرایط فعلی صرفا می تواند به همین شکل باشد که آثار درخشانی که در جهان تولید شده است، به جشنواره بیاوریم تا فیلمسازهای ایرانی و مردم ببینند که اگر کشوری توانسته با موضوع میراث فرهنگی در هر سه بخش ملموس، غیرملموس و میراث طبیعت آثاری را تولید کند، چگونه بوده است و بدانند که با زبان سینما چگونه این اتفاق شکل گرفته است، ولی پس از چند سال که آثار درخشانی داشتیم، بین المللی شدن یعنی رفتن آثار ما به جشنواره های دیگر دنیا و حضور آثار جهانی به شکل رقابتی در جشنواره ما معنا پیدا می کند. در شرایط کنونی و تا زمانی که ما به آثار مناسبی برسیم، بهترین راهکار این است که کارهای خوب بین المللی در جشنواره ما صرفا به شکل غیررقابتی حضور یابند.
