شفیره زنبور تریکوگر، زنبور براکون، بالتوری سبز، کفشدوزک کریپتولموس، شفیره زنبور پروسپالتلا، زنبور پلاتی تلنموس و…
اسم هایشان نامانوس است و چهره هایشان نا آشنا ولی اگر به جای سم پاشی بر روی محصولات کشاورزی از این موجودات استفاده شود، آفات را از بین می برند. کافیست که در زمان خاصی که کشاورزان می دانند مقداری از این حشرات در باغ رها شوند. نه خطری دارند نه محیط زیست آلوده می شود و نه کشاورزان در معرض سموم قرار می گیرند که سلامتشان تهدید شود و از همه مهم تر محصول سالم راه را به سبد غذایی ما باز میکند و ما نگران باقی مانده سموم نیستیم.
سمومی که بدن را در معرض خطرات مختلف و مهم تر از همه سرطان ها قرار میدهد. سمومی که بدن برای دفع آن ها باید کبد و کلیه و گلبول های سفید را تجهیز کند و به همین دلیل ایمنی ما کاهش پیدا می کند و مستعد بیماری های مختلف می شویم. کارشناسان کشاورزی به این روش، کنترل بیولوژیک و غیرشیمیایی میگویند روشی که بیش از پیش باید برای جا انداختن آن تلاش کرد.
در حقیقت آفاتی که به محصول کشاورزی ما حمله می کند دشمن طبیعی دارد و این دشمن های طبیعی همین حشرات مهربان و دوست داشتنی هستند. پس چرا این حشرات در مزارع و باغات ما نیستند؟ چه اتفاقی برایشان افتاده است؟ چه دست نامحرمی آنها را نابود کرده است؟
سم! این دشمن نامش سم است. با ترکیبات مختلف و اسم های گوناگون . قدیمی ها اگر کشته های شان چه باغ و چه مزرعه مورد هجوم آفت قرارمی گرفت با استفاده از روش های طبیعی متعدد بستگی به محصول و نوع آفت، محافظت می کردند. از وقتی که سم و سموم وارد بازار شدند، روش های بومی که سخت تر ولی طبیعی بودند جای خود را به سم پاشی های آسان دادند . سمی که آفت ها را کشت ولی موجب چهار اتفاق شوم هم شد:
- اول – این که باقی مانده سم روی محصول و میوه ها به خانه های مردم و به سفره غذا راه یافت. سمومی که بعضا با شستشو هم پاک نمی شوند و بیماری ها ی زیادی را گسترش می دهد.
- دوم – تمام حشرات مفید و دوست داشتنی همان حشرات بومی موجود زیر برگ ها و گوشه و کنار درخت ها و باغ ها در اثر سم پاشی ها مردند.
- سوم – کشاورزان شاید بدون اطلاع از وجود این حشرات سودمند که آفات را می خوردند دیدند که در سال های بعد آفات بیشتر شده اند ، مقاوم شده اند باید سم بیشتر و به دفعات بیشتر سم پاشی کنند و یا نوع سم قوی تری بکار ببرند.
- چهارم – محیط زیست مان ، خاک مان ، چنان با سموم آلوده شده که ده ها سال طول خواهد کشید که بتوانیم آثار این بی خردی را جبران کنیم؛ روی این خاک ها دیگر غذای طبیعی نخواهیم داشت و برای داشتن تنها یک مزرعه ارگانیک باید ده ها سال برای سم زدایی خاک کار شود.
