مهم این است که به هر زبان به هر ملیت به هر سطح تحصیل انسان باشی. انسان که شدی هر چه داشته باشی ارزش پیدا می کند. انسان که باشی به باور و اعتقادات دیگران احترام می گذاری، برای فهم شان برای ایمان شان، حرمت قائل می شوی و آن وقت در وسعت حرمت گذاری آنان به کرامت هم می رسی.
این قاعده تعامل با دیگران است که هر کس رعایت کند خود اولین بهره بردار مواهب “خوب کرداری” خویش خواهد بود، چنانکه دیده ایم و دیده اند که وقتی افرادی از آن سوی کره زمین به این سو می آیند و نگاه به حرمت دارند چه احترامی برای خویش بر می انگیزند به گونه ای که من و شمایی که آن ها را ندیده ایم و فقط از لا به لای ستور خبرها با آنان آشنا شده ایم هم به تحسین شان سخن می گوئیم.
این خبر را بخوانید؛ گردشگران اروپایی به احترام «عاشورا» لباس سیاه بر تن کردند. گردشگران اروپایی که روز عاشورا به بازار تهران رفتند تا عزاداری ایرانی ها را در ایام محرم ببینند، به احترام مردم ایران و عزاداران لباس سیاه بر تن کردند.
این ماجرا از یک سو احترام میزبانان را بر می انگیزد که میهمانانی مودب دارند. از سوی دیگر نیز ماجرا را می توان این گونه هم تحلیل کرد که می شود از گردشگر میهمان یک سفیر هم ساخت. سفیری که وقتی به خانه بازگشت، گوشه ای از دل خود را در این سرزمین جا بگذارد و به “زبان میزبان” تبدیل شود در دیار خویش و حتی هر جا که پایش، کلامش و نظرش می رسد زبان شود و بگوید واقعیت های کشور میزبان را. زبانی که ما به شدت به آن نیاز دایم. نیاز داریم آدم هایی بیایند، ببینند و بروند و بگویند. نیاز داریم بیایند و اول ببینند آنچه رسانه های صهیونیستی در باره کشور ما ساخته اند دروغی بیش نیست و بروند و بگویند آنچه شنیده بودیم و برای ما ساخته بودند دروغ بود.
این را مردم هر کشور از هموطنان گردشگر خود می پذیرند. بیش از اینکه ما بخواهیم با رسانه های خود آنان را مطلع و سپس متقاعد کنیم. آنان با کلام هموطنان خود خیلی زود تر قانع می شوند، پس ما باید با توسعه گردشگری هدایت شده و با برنامه و مقتدر، هر گردشگر را به مثابه یک سفیر برای کشور خود ببینیم و جوری رفتار کنیم که این سفیر مبلغ ما نیز باشد.
این نکته بسیار روشن است که فرهنگ برجسته اسلامی-ایرانی در تعامل با گردشگران خارجی، نه تنها با چالش مواجه نمی شود بلکه حرف های فراوانی نیز دارد که گردشگران می توانند مترجمان خوبی برای آن باشند. مترجمانی که با توشه گیری از فرهنگ میزبان، میهمانانی بیشتر را به این خانه می خوانند. میهمانانی که اهل ادب و حرمت گذاری نیز هستند، چنانکه گردشگران اروپایی چنین بودند و حرمت عزاداری ایام سوگواری محرم را با پوشیدن جامه سیاه حفظ کردند که نمادی روشن از حرمت گذاری به میزبان بود و در حقیقت آنان با “زبان لباس” خویش حرف زدند، حرف همدلی و احترام.
