به گزارش «دنیای سفر»، موزه «لوور» که در قلب پاریس در سمت راست رود سن واقع شده است، شاهدی بر خلاقیت انسان و میراث فرهنگی مشترکی است که از اعصار گذشته باقی مانده است. این موزه که به عنوان مشهورترین موزه هنر جهان شناخته می شود، مجموعه بزرگی از شاهکارهای هنرمندان را در خود جای داده است. با این حال، اهمیت تاریخی موزه لوور از محتوای ارزشمند آن فراتر است. ساختمان های «لوور» از زمان ساخت آن به عنوان یک اقامتگاه سلطنتی در دوران رنسانس تا تبدیل آن به یک موزه عمومی در قرن هجدهم میلادی، شاهد ظهور و سقوط امپراتوری ها و همچنین آشکار شدن جنبش های فرهنگی بوده است.
موزه «لوور» در ابتدا به عنوان یک قلعه در سال ۱۱۹۰ میلادی طراحی شد و بقایای ساختار اصلی آن امروزه در زیرزمین آن قابل مشاهده است. در قرن شانزدهم میلادی، موزه لوور تحت بازسازی و توسعه گسترده قرار گرفت تا به عنوان یک کاخ سلطنتی مورد استفاده قرار بگیرد. «لوور» اقامتگاه اصلی سلطنت فرانسه باقی ماند تا اینکه در قرن هفدهم میلادی، لوئی چهاردهم اقامتگاه سلطنتی را به ورسای منتقل و لوور را به گالری برای مجموعه عظیم آثار یونانی و رومی خانواده سلطنتی فرانسوی تبدیل کرد.
پس از خروج خانواده سلطنتی، این ساختمان به اقامتگاه هنرمندانی تبدیل شد که تحت حمایت سلطنتی قرار گرفتند و به تدریج به یک مرکز فرهنگی و میزبان نمایشگاه معروف «سالن پاریس» تبدیل شد.
انقلاب فرانسه
پس از زندانی شدن لوئی شانزدهم در ۱۰ اوت ۱۷۹۲ میلادی، مجموعه سلطنتی لوور به اموال ملی تبدیل شد. یک سال بعد، دولت انقلابی، موزه هنرهای مرکزی را در گالری بزرگ لوور افتتاح کرد که به یاد پایان سلطنت بود.
در مرحله اولیه، دسترسی عموم به مجموعه اصلی متشکل از ۵۳۷ نقاشی و ۱۸۴ اثر هنری داده شد. هنرمندان با حمایت سلطنتی هنوز در آن زمان در موزه لوور اقامت داشتند. در سال های ابتدایی، برخی چالش ها و کمبودهای ساختاری وجود داشت که به تعطیلی موقت در ماه مه ۱۷۹۶ میلادی منجر شد.
تأثیر ناپلئون
در ژوئن ۱۸۰۱ میلادی ناپلئون موزه را بازگشایی کرد و پایه و اساس موزه لوور را به شکل امروزی بنا نهاد. او از طریق کمپین های نظامی، سفارش ها و کمک های مالی، مجموعه موزه را به طور قابل توجهی گسترش داد و آثار هنری اروپا و خاور نزدیک را در آن جای داد. این موزه حتی به طور موقت به «موزه ناپلئون» (Musée Napoléon) تغییر نام داد.
پس از «پیمان فونتن بلو»، نزدیک به ۵۰۰۰ اثر هنری به کشورهای مبدأ بازگردانده شد و «لوور» نام اصلی خود را پس گرفت و در عین حال گسترش مجموعه آثار آن ادامه پیدا کرد. با اینکه بسیاری از آثار هنری غارت شده پس از شکست ناپلئون در سال ۱۸۱۵ میلادی، بازگردانده شد، اما مجموعه آثار تاریخی مصر و سایر دپارتمان های «لوور» وجود خود را مدیون فتوحات ناپلئون هستند.
شگفتی های معماری
صرف نظر از آثار هنری گران قیمتی که در سالن ها به نمایش گذاشته شده بودند، خود موزه لوور به عنوان یک نمایشگاه معماری قابل توجه است. این بنا در طول تاریخ طولانی خود از قرن ۱۲ میلادی تاکنون دستخوش توسعه و بازسازی قابل توجهی شده است تا به شکل امروزی خود رسیده است.
در دهه های ۱۹۸۰ و ۱۹۹۰، موزه بزرگ لوور تحت بازسازی های گسترده ای قرار گرفت و امکانات مدرنی در آن جای گرفت و فضای نمایشگاه به میزان قابل توجهی گسترش پیدا کرد. هرم نمادین فولاد و شیشه، طراحی شده توسط معمار چینی آمریکایی «آی. ام. پی» (I.M. Pei) در سال ۱۹۸۸ میلادی افتتاح شد و به عنوان ورودی لابی عمل می کرد. در حالی که در ابتدا توسط سنت گرایان مورد انتقاد قرار گرفت، اما اکنون این هرم به عنصری جدایی ناپذیر از طراحی موزه تبدیل شده است و به طور یکپارچه با پس زمینه کلاسیک ترکیب می شود.
مجموعه ها و دپارتمان ها
موزه لوور مجموعه متنوعی از مجسمه ها، اشیاء هنری، نقاشی ها، طراحی ها و یافته های باستان شناسی را به نمایش می گذارد. مجموعه این موزه به هفت بخش اصلی تقسیم می شود: «آثار باستانی مصر»، «آثار باستانی خاور نزدیک»، «آثار باستانی یونانی، اتروسکی و رومی»، «مجسمه سازی»، «هنرهای تزئینی»، «نقاشی»، «چاپ و طراحی». در ده های اخیر نیز موزه لوور طیف متنوعی از گنجینه های شرقی را از چین، ژاپن، هند و جهان اسلام به دست آورده است.
قلعه ای که موزه شد و ناپلئون به نام خود زد
نقاشی مشهور «مونالیزا» اثر «داوینچی» از سال ۱۸۰۴ میلادی در لوور نگهداری شده است. با این حال، این پرتره تنها اثر این هنرمند دوره رنسانس نیست که در موزه لوور قرار دارد. این موزه در حقیقت خانه شش مورد از ۲۴ نقاشی به جا مانده از «داوینچی» است. در نتیجه لوور بزرگ ترین مجموعه نقاشی های «داوینچی» در جهان را در اختیار دارد.
مرکز آموزش هنری
یک سنت جذاب که در طول تاریخ طولانی موزه دوام آورده است، روند کپی کردن آثار هنری توسط هنرمندان است. هنرمندانی که به عنوان وسیله ای برای ادای احترام به استادان، تقویت مهارت های فنی آنها و غوطه ور شدن در غنای تاریخ هنر به این عمل مشغول بودند، مدت هاست که به سراغ این موزه رفته اند. این عمل امروز نیز ادامه دارد و همچنین یک عنصر پویا و تعاملی به تجربه بازدیدکننده اضافه می کند.
