به گزارش «دنیای سفر» به نقل از ویفروم، با پایان یافتن سال ۲۰۲۳، بخش سفر و گردشگری سرانجام در موقعیتی قرار می گیرد که از تأثیر همه گیری عبور می کند و انتظار می رود که ورود گردشگران بین المللی به سطوحی برسد که یادآور دوران پیش از همه گیری است. با این حال، ذی نفعان و مقاصد این بخش در حال حرکت در زمین پیچیده ای هستند که با چالش های خارجی مانند عدم اطمینان ژئوپلیتیکی و اقتصادی، تورم و خطرات ناشی از گسترش رویدادهای شدید آب و هوایی مانند آتش سوزی مشخص شده است.
بسیاری از این مسائل نشان دهنده روندهای اقتصادی، زیست محیطی، اجتماعی، ژئوپلیتیکی و فناوری گسترده تر و طولانی مدت تر است. در این زمینه، مصرف کنندگان، سیاست گذاران و حامیان نگرانی فزاینده ای در مورد سابقه این بخش در پایداری و نقش آن در موضوعاتی مانند تغییرات آب و هوا، ازدحام بیش از حد و تأثیر کلی بر جوامع محلی ابراز کرده اند.
گردشگری پایدار (به انگلیسی: Sustainable Tourism)، مفهومی است که تجربه کامل گردشگری از جمله توجه به مسائل اقتصادی، اجتماعی و زیست محیطی و همچنین توجه به بهبود تجربه گردشگران و رفع نیازهای جوامع میزبان را دربر می گیرد
زمانی که سفر و گردشگری به طور مدبرانه مدیریت شود، به عنوان محرک های قوی توسعه تاب آور و پایدار ظاهر می شوند و به رفاه جمعی سیاره ما کمک می کنند.
با توجه به اینکه بخش گردشگری ۷.۶ درصد از تولید ناخالص داخلی جهانی و نزدیک به ۳۰۰ میلیون شغل را تشکیل می دهد، این بخش نقش مهمی در رسیدگی به چالش های اجتماعی و اقتصادی ایفا می کند.
اهمیت این بخش بیشتر می شود زیرا شرکت های کوچک و متوسط را توانمند همچنین نقشی محوری در استخدام زنان، جوانان، مهاجران و کارگران غیررسمی ایفا می کند و از این طریق به فرصت های اقتصادی کمک شایانی خواهد کرد.
شورای جهانی آینده گردشگری پایدار بر اهمیت ایجاد استانداردها و معیارها برای پایداری، پرورش نیروی کار آموزش دیده و فراگیر، اولویت بندی و تعامل با جوامع محلی، همسویی بازدیدکنندگان با مقصد ظرفیت و سرمایه گذاری مناسب در زیرساخت های مربوطه تاکید می کند.
دستیابی به این اهداف مستلزم درجه بالایی از همکاری بین مشاغل، کارمندان و بازیگران دولتی در سطوح ملی و محلی، ازجمله آژانس های گردشگری و محیط زیست، جامعه مدنی و سازمان های بین المللی است.
