به گزارش «دنیای سفر»، یکی از این شهرها یک کلان شهر وسیع و در ارتفاع بالا است که قرن ها در مکانی پنهان مانده بود؛ جایی که کمتر کسی انتظار داشت نشانه هایی از تمدن های باستانی پیدا کند.
این کشف، که به لطف تکنولوژی لیدار مبتنی بر پهپاد میسر شده است، فرضیات دیرینه ای را درباره زندگی شهری در کوه های دورافتاده آسیای مرکزی طی بیش از هزار سال پیش به چالش می کشد.
این تحقیقات پیشگامانه، به رهبری مایکل فرانچتی، کاوشگر نشنال جئوگرافیک و فرهاد مقصوداف، مدیر مرکز ملی باستان شناسی ازبکستان به کشف شهری به نام توگونبولاک انجامیده که بین قرن های ۶ تا ۱۱ میلادی رونق داشته است. این کشف، که در ارتفاعاتی به بلندی ۷,۲۰۰ پا (مقایسه پذیر با ماچو پیچو در آند پرو) قرار دارد، نور جدیدی بر پیچیدگی، مقیاس و ارتفاع جوامع قرون وسطایی در امتداد جاده ابریشم، شبکه وسیع راه های تجاری باستانی که اروپا و شرق آسیا را به هم متصل می کرد، می افکند.
بر اساس مقاله ای که اخیرا در نشریه نیچر منتشر شده و مبتنی بر تحقیقاتی که توسط انجمن نشنال جئوگرافیک تأمین مالی شده است، ویرانه های شهر باستانی «توگونبولاک» نزدیک به ۳۰۰ هکتار را پوشش می دهد و این شهر را به یکی از بزرگ ترین سکونتگاه های منطقه ای آن زمان تبدیل می کند.
فرانچتی، استاد انسان شناسی در دانشگاه واشنگتن در سنت لوئیس، می گوید: «فناوری های جدید به ما نشان داد که یک شهر بزرگ آن جا وجود دارد که از دید عموم پنهان است و این امکان را به ما داد تا به این چشم انداز وسیع نزدیک شویم و به شکلی به ابعاد و مقیاس این مکان با جزئیات خیره کننده پی ببریم.»
حدود سه مایل دورتر، یک شهر کوچک تر و متراکم به نام تاشبولاک نیز با استفاده از فناوری لیدار بررسی شده است که روشی برای سنجش از دور است که از نور منعکس شده برای ایجاد نقشه های سه بعدی دقیق استفاده می کند.
از لحاظ تاریخی، وجود مراکز شهری در مناطق با ارتفاع بالا نادر بوده اند. شناخته شده ترین نمونه ها نظیر ماچو پیچو، عموماً به عنوان استثنائات و نمونه های شگفت انگیز از تاب آوری انسان در شرایط آب و هوایی سخت در نظر گرفته می شوند.
اما ممکن است مکان تاشبولاک و توگونبولاک به منظور بهره برداری از بادهای کوهستانی انتخاب شده باشد تا آتش با دمای بالا را که برای ذوب سنگ های معدنی فلزی نیاز است، تأمین کند. حفاری های محدود نشانه هایی از یک کارگاه را فاش کرده است که در آن آهنگران باستانی سنگ آهن منطقه را به شمشیر، زره یا ابزار تبدیل می کردند.
فرانچتی می گوید: «به بررسی های بیشتری نیاز داریم، اما احساس بسیار قوی من این است که بخش عمده ای از این محوطه حول فعالیت های تولیدی، ذوب یا دیگر اشکال فناوری آتش زا متمرکز بوده است. در اواسط صبح، زمین به واسطه خورشید گرم می شود و سپس سیستم کنش طبیعی شکل می گیرد با بادی قدرتمند که به سمت دامنه های کوه می وزد و شرایطی ایده آل برای فلزکاری فراهم می کند.»
