هشدار!: اگر روحیه حساس یا ناراحتی قلبی و عصبی دارید، بخش هایی از این گزارش برای شما می تواند نامناسب باشد.
به گزارش «دنیای سفر» و به نقل از لایو ساینس، در گذشته این باور وجود داشت که بقایای دفن شده انسان می تواند هر چیزی را از طاعون گرفته تا سردرد، درمان کند. بعدها، مردم دوران ویکتوریا، اجساد مومیایی را برای سرگرمی باز می کردند. روند موقع اجساد باندپیچی مومیایی ها از قرون وسطی تا قرن ۱۹ میلادی مورد توجه بود.
«مومیا»، محصولی که از اجساد مومیایی شده ایجاد می شود، ماده ای دارویی بود که برای قرن ها توسط فقیر و غنی مصرف می شد و در داروخانه ها موجود بود و از بقایای مومیایی هایی که از مقبره های مصری آورده شده بود، ساخته می شد.
تا قرن دوازدهم، داروسازان از مومیایی ها به خاطر خواص دارویی ماورایی شان استفاده می کردند و این روند تا ۵۰۰ سال بعد همچنان ادامه داشت و در زمانی که چیزی به عنوان آنتی بیوتیک وجود نداشت، پزشکان، جمجمه، استخوان و گوشت را برای درمان بیماری ها از سردرد و کاهش تورم گرفته تا درمان طاعون، تجویز می کردند.
«گای دو لا فونتین» یک پزشک سلطنتی بود که با دیدن مومیایی های جعلی ساخته شده از کشاورزان مُرده در اسکندریه در سال ۱۵۶۴، نسبت به فایده دارویی مومیای ها تردید کرد و متوجه شد که این قضیه می تواند عامل فریب مردم باشد؛ چراکه آن ها همیشه مومیایی های باستانی واقعی را مصرف نمی کردند.
تقاضای مداوم برای گوشت مردگان مومیایی شده برای استفاده در پزشکی وجود داشت و عرضه مومیایی های واقعی مصری، نمی توانست پاسخگوی این حجم از تقاضا باشد. با این وجود داروسازان و گیاه پزشکان تا قرن هجدهم میلادی داروهای مومیایی به مردم تجویز می کردند.
جالب اینجاست که همه پزشکان فکر نمی کردند که مومیایی های خشک و قدیمی بهترین دارو هستند، برخی دیگر از پزشکانِ آن دوره معتقد بودند گوشت و خون تازه دارای حیاتی است که مُرده قدیمی فاقد آن است.
این ادعا که خون و گوشت تازه مُردگان بهترین درمان است، حتی نجیب زادگان اشرافی را نیز متقاعد کرد، به طوری که پادشاه انگلستان، چارلز دوم پس از تشنج، داروهای ساخته شده از جمجمه انسان را مصرف می کرد و تا سال ۱۹۰۹ میلادی پزشکان معمولاً از جمجمه انسان برای درمان بیماری های عصبی استفاده می کردند.
برای نخبگان سلطنتی و اجتماعی، خوردن مومیایی یک داروی سلطنتی مناسب به نظر می رسید؛ زیرا پزشکان آن زمان ادعا می کردند داروی مومیا از جسد فراعنه ساخته شده است.
در قرن نوزدهم میلادی، مردم دیگر از مومیایی ها برای درمان بیماری استفاده نمی کردند، اما ویکتوریایی ها مهمانی های خاصی ترتیب می دادند که در آن سرگرمی شان باز کردن اجساد مومیایی مصری بود.
نخستین سفر ناپلئون به مصر در سال ۱۷۹۸ میلادی کنجکاوی اروپایی ها را برانگیخت و به مسافران قرن ۱۹ به مصر اجازه داد تا مومیایی های کامل را که از خیابان های مصر خریداری کرده بودند، به اروپا برگردانند.
در سال ۱۸۳۴ میلادی، یک جراح به نام «توماس پتیگرو» یک مومیایی را در کالج سلطنتی جراحان باز کرد. در زمان او کالبد شکافی ها و عمل ها در ملاء عام انجام می شد و این رفتار، یک رویداد پزشکی عمومی به حساب می آمد، اما خیلی زود حتی تظاهر به تحقیقات پزشکی نیز از بین رفت. در آن زمان، مومیایی ها دیگر دارو نبودند، بلکه هیجان انگیز بودند. میزبان که می توانست با باز کردن مومیایی حضار را سرگرم کند، آنقدر ثروتمند بود که می توانست یک مومیایی واقعی داشته باشد.
هیجان دیدن گوشت و استخوان های خشک شده که از بانداژها بیرون می زدند، موجب می شد مردم به سمت این گونه مراسم هجوم آورند، مراسمی که یا به صورت خصوصی، در یک آمفی تئاتر و یا در یک جمع علمی برگزار می شد.
مهمانی های باز کردن مومیایی با شروع قرن بیستم به پایان رسید و سپس کشف مقبره «توت عنخ آمون»، همه چیز از نقوش درهای ساختمان تا شکل ساعت های طراحی شده را تحت تاثیر قرار داد اما مرگ ناگهانی و طبیعی «لُرد کارنارون» کاوشگر مقبره توت عنخ آمون در سال ۱۹۲۳ باعث ایجاد خرافات جدیدی شد و عده ای مرگ او را به “نفرین مومیایی” نسبت دادند.
در سال ۲۰۱۶ میلادی «جان جی. جانستون» مصرشناس، میزبان اولین باز کردن عمومی یک مومیایی از سال ۱۹۰۸ بود تا بازآفرینیِ کاملی از آنچه باشد که در مراسم دوران ویکتوریایی انجام می شد.
امروزه بازارسیاه قاچاق آثار باستانی از جمله مومیایی ها ارزشی در حدود سه میلیارد دلار دارد. گرچه هیچ باستان شناسی دیگر مومیایی را باز نمی کند و هیچ پزشکی خوردن آن ها را پیشنهاد نمی دهد اما مومیایی ها همچنان جذابیت زیادی دارند، همچنان خرید و فروش می شوند و همچنان مورد استثمار قرار می گیرند و به عنوان یک کالا به آن ها نگریسته می شود.
