از زمان روی کار آمدن شبکه های اجتماعی صاحبان شرکت ها امکان آن را یافته اند تا با بازار هدف شان ارتباطی موثر برقرار کنند، دست به بازاریابی تعاملی بزنند و در نهایت هزینه های بازاریابی خود را کاهش دهند. از سوی دیگر شبکه های اجتماعی این فرصت را برای کاربران شان فراهم آورده اند تا محیط خصوصی خود را داشته باشند و بتوانند علاقه مندی ها و اطلاعات دلخواه خود را با دوستان شان در میان بگذارند.
البته این ارتباطات مجازی تنها میان کاربران به وجود نمی آید بلکه میان افراد و سازمان ها نیز شکل می گیرد. چنین تریبونی برای گردشگرانی که مایلند سفرنوشته ها، عکس ها و ویدئوهای خود را با دوستان شان به اشتراک بگذارند، جذابیتی دوچندان دارد و البته برای شرکت های گردشگری نیز این امکان را فراهم می کند تا مشتریان بالقوه و بالفعل خود را از این طریق رصد کرده و از خواسته ها و نیازهای آنان آگاهی یابند.
اغلب شرکت ها از این شبکه ها به عنوان راهی برای به دست آوردن اطلاعات کافی درباره دیدگاه های مشتریان شان، ترجیحات آنان و همچنین درک تغییرات در روند خواسته های آنان استفاده می کنند. در حالی که درآمد اصلی شبکه های اجتماعی نیز از محل فروش همین اطلاعات به صاحبان کسب و کار است، به نظر می رسد حفظ حریم خصوصی کاربران به چالشی اساسی برای آنان بدل شده باشد.
اگرچه این شبکه ها اخلاقا متعهد به محفوظ نگه داشتن اطلاعات شخصی کاربران هستند ولی همیشه نگرانی های بسیاری درباره پایبندی به این تعهدات وجود دارد. برای مثال یکی از راه های بازاریابی موثر برای شرکت های گردشگری تبلیغات دهان به دهان الکترونیکی است.
کاربران درباره تجربه سفر می نویسند و با تمجید یا انتقاد از شرکتی که این سفر را تدارک دیده بود، به ذهنیت سایر کاربران شکل می دهند. حال چه اتفاقی خواهد افتاد اگر بدانید عکس ها و ویدئوهای شما فقط میان دوستان و آشنایان تان محفوظ نمی ماند؟ یا اگر بدانید هر کلیک یا اظهار نظر شما درباره یک نوشته یا عکس توسط دیگران رصد خواهد شد؟
شاید بد نباشد شبکه های اجتماعی برای جلب اعتماد کاربران به راه حل های پیشنهادی آنان بیشتر توجه کنند. بسیاری از کاربران راه های دیگری را نظیر ارسال فرم های نظرسنجی از طریق ایمیل یا سرویس میل باکس همین شبکه ها، برای تبادل اطلاعات پیشنهاد می دهند. از این طریق کاربران اطمینان خاطر می یابند که آنچه آنان در این فرم ها اظهار کرده اند در اختیار شرکت ها قرار می گیرد نه تمام جزئیات مربوط به آنها.
البته برای تشویق افراد به پرکردن چنین فرم هایی باید از شرکت ها خواست تا هدیه های آنلاین برای کاربران بفرستند (مانند امکان دانلود رایگان یک فیلم یا نرم افزاری جدید و…) با این کار نه تنها حریم خصوصی افراد نقض نمی شود بلکه شرکت ها به اطلاعات پایه ای از کاربران شان با رضایت کامل آنها دست می یابند.
اگرچه درآمد حاصل از تبلیغات، شریان حیات شبکه های اجتماعی است، اما حفظ حریم خصوصی کاربران باید اساس و بنیان هر تصمیمی درباره نحوه تعامل و داد و ستد با صاحبان کالا و خدمات باشد.
این مقاله توسط مهدیس مدنی نوشته شده و در روزنامه دنیای اقتصاد منتشر شده است.
