به گزارش «دنیای سفر»، «پنجاه به‌در» آیین کهن قزوینی‌هاست که به پاس بارش‌های بهاری و یا طلب باران در سال‌های کم‌آبی، پنجاهمین روز بهار را جشن می‌گیرند و به نیایش می‌پردازند.
پنجاهمین روز بهار برای مردم قزوین روز ویژه‌ای است و از سال‌های دور این روز را جشن می‌گیرند. این آیین در تاریخ ۱۷ بهمن ۱۳۸۹ با شمارهٔ ۱۸۵ در فهرست ملی میراث فرهنگی ناملموس ایران به ثبت رسیده است.
این آیین امسال در نوزدهم اردیبهشت‌ماه، در بهترین وقت بهار به لحاظ آب و هوایی که ۵۰ روز از فصل نو گذشته و مرحله کاشت محصولات از سوی کشاورزان تقریبا رو به پایان است، در قزوین برپا می‌شود.
در پنجاهمین روز بهار مردم قزوین در مصلای قدیمی شهر که در میان باغستان‌های سنتی محصور شده است، گردهم می‌آیند.
هر خانواده زیراندازی در گوشه‌ای از باغستان پهن می‌کند و مانند سیزده به‌در، مشغول تفریح و گذرندان اوقات مفرح می‌شود، در عین حال که آیین‌های مذهبی باران‌خواهی و شکرگزاری را نیز به جای آورد.
خوردن غذاهایی از جمله آش رشته و دُیماج (پیش‌غذایی محلی که مخلوطی از نان خردشده، پنیر، سبزی، گردو، کشمش و سیر است) و انواع تنقلات، همچون آجیل و شیرینی باقی‌مانده از عید، بخشی از رسوم «پنجاه به‌در» در قزوین است.
در بین مردم سنت است که به صورت جداگانه، دو رکعت نماز باران بخوانند و اگر نذری داشته باشند بین مردم پخش کنند.
در بخش دیگری از این آیین، زن‌ها پس از اقامه نماز و گرفتن وضویی دوباره، چند قطعه سنگ کوچک را انتخاب می‌کنند و به سمت آب‌انبار قدیمی که تنها بخش‌هایی از آن برجای مانده است و در کنار مسجد تاریخی مصلی قرار دارد، می‌روند و پس از نیت و طلب حاجت، سنگ‌ها را به دیواره آب‌انبار فشار می‌دهند، باور دارند اگر سنگ به دیواره بچسبد، حاجت‌روا خواهند شد.
هنگام غروب خورشید نیز همگی نماز مغرب و عشا را به صورت جماعت خوانده و سپس به خانه‌های خود بازمی‌گردند و به این ترتیب، پنجاهمین روز بهار نیز به‌دَر می‌شود.
با این حال، امسال بخشی از محل برگزاری آیین «پنجاه به‌در»، یعنی در عرصه و حریم مسجد مصلی که آیین‌های مذهبی «پنجاه به‌در» در آن اجرا می‌شود، به پارکینگ ماشین‌های بزرگ تبدیل شده است و اجرای مراسم امسال را بلاتکلیف گذاشته است.
