به گزارش «دنیای سفر» صفورا کلانتری کارشناس ثبت اداره میراث فرهنگی، گردشگری و صنایع دستی استان سیستان و بلوچستان درباره این میراث به ایسنا گفت: شلواربند بلوچی (آهنجگ) ریسمانی است به طول حدوداً یک و نیم متر که در گذشته از پشم گوسفند یا شتر بافته می شد و برای بستن شلوار بلوچی به کمر کاربرد داشت، اما این شیوه بافت با آمدن کاموا و سهولت تهیه آن کم کم کنار گذاشته شد و بافت کاموا در بین مردم رایج تر شد. همچنین در گذشته پشم شتر و گوسفند را با همان رنگ طبیعی برای شلواربند می بافتند، اما کامواها در رنگ های متنوع و شاد هستند و همین موجب شد شلواربندها با پوشش های رنگی بافته شود و کامواهای سبز، قرمز، سفید و آبی بیش ترین طیف رنگی است که مورد استفاده قرار می گیرد.
او اضافه کرد: شلواربند بلوچی، یکی از زیبایی های لباس بلوچی است که برای حفظ و پاسداری از آن، پرونده ثبتی آن را آماده کردیم و با شماره ۲۵۵۰ در تاریخ ۲۸ دی ماه ۱۴۰۰ در فهرست میراث ناملموس کشور به ثبت رسید.
به گفته این کارشناس ثبت، شلوار بند (آهنجگ) به صورت ریسمانی پهن به قطر ۵ تا ۷ سانتی متر و طول حدوداً ۵/۱ متر یافته می شود که بیش ترین استفاده را در حال حاضر برای بستن شلوار بلوچی مردانه به کمر، دارد. البته در گذشته وقتی به طناب و ریسمان نیاز داشتند با همان روش بافتِ شلواربند با طول بیشتر، آن را بافته و برای بستن اسباب و وسایل سفر استفاده می کردند. در واقع این نوع بافت، نماد محکمی و صلابت در برابر سختی ها و مشکلات بوده است.
کلانتری درباره مراحل بافت شلواربند بلوچی (آهنجگ) توضیح داد: شش عدد میخ ۲۰ سانتی متری را در زمین با فرم خاص، یک مثلث بزرگ در پایین ویک مثلث کوچک در بالای آن برای پایه کار، فرو می کنند، سپس تارهای کاموا را روی میخ ها (حدود ۴۵ تار) چله کشی می کنند و در زمان چله کشی تارها را با نظم خاصی بین مثلث بزرگ و کوچک می کشند و در پایان چله کشی، یک نخ را به عنوان شاهد در یکی از زوایای مثلث کوچک بسته تا به عنوان پایه شروع، کار بافت از آنجا آغاز شود.
او ادامه داد: تارهای چله کشی شده را به صورت منظم درآورده و روی سه پایه ای آهنی و یا چوبی که به منظور بافت شلواربند تهیه شده است آویزان کرده و نی های چوبی را از وسط چله ها یکی یکی به صورت ضربدری رد کرده و تا آخر چله ادامه می دهند. سپس از قسمت نشانه گذاری شده بافت را شروع کرده و نی ها را یکی یکی از درون چله در می آورند.
کلانتری گفت: پس از پایان بافت، مقداری از نخ های تار دوطرف را باقی گذاشته و به صورت سه شاخه می بافند و در نهایت به سر هرکدام از این رشته ها گلوله های گرد کاموایی که پل نامیده می شود، نصب می کنند و آماده استفاده در شلوار می شود.
