نیروی انسانی سرمایه بی بدیل هر سازمانی است. تحقیقات جهانی نشان داده که ارتباط مستقیم بین رشد توسعه منابع انسانی و سطح بهره وری و کارایی وجود دارد. با این حال متاسفانه هنوز جایگاه کلیدی و نقش راهبردی منابع انسانی در افزایش بهره وری و کارآیی سازمانی، ایجاد تعهد و دلبستگی شغلی و تعالی عملکرد کارکنان برای بسیاری از سازمان های کشور مشخص نشده است. گواه این ادعا میزان اندک سرمایه گذاری و تلاشی است که از سوی برخی سازمان ها برای طراحی، تدوین و به کارگیری نظام های توسعه منابع انسانی، انجام می شود.
سازمان جنگل ها، مراتع و آبخیزداری کشور به عنوان یکی از قدیمی ترین سازمان های حاکمیتی کشور، متولی حفاظت، احیاء، توسعه و بهره برداری مناسب از منابع طبیعی کشور است. این سازمان در اوج قدرت خود به صورت وزارت خانه ای مستقل بوده است و هم اکنون یکی از معاونت های وزارت جهاد کشاورزی است. در بررسی اهداف و وظایف این سازمان حفاظت از منابع طبیعی مهم ترین و اولین اولویت است.
در حال حاضر، کشور در حوزه منابع طبیعی، با چالش های متعددی روبروست که حتی می توانند منجر به به مشکلات اجتماعی و امنیتی شوند. زمین خواری، وقوع سیل، بیابان زایی، کم آبی، آتش سوزی جنگل ها و مراتع نمونه هایی از این چالش ها هستند. بی تردید مهم ترین و مؤثرترین اقدام برای بهبود وضع منابع طبیعی کشور، حفاظت از این منابع در برابر چالش های ذکر شده است؛ کاری که بسیار سخت و طاقت فرسا و اجرای آن نیازمند داشتن برنامه مدون و نیروی انسانی با انگیزه و دانش کافی است.
ضمن احترام به کلیه زحمت کشان عرصه منابع طبیعی، که بسیاری از آن ها با خلوص نیت در راه آبادانی کشور گام بر می دارند متاسفانه باید گفت، سازمان جنگل ها و مراتع با وجود داشتن نقش حاکمیتی و گستره بسیار وسیع مدیریتی خود که بیش از ۸۰ درصد کشور را شامل می شود یکی از ضعیف ترین سازمان های کشور از نظر توسعه منابع انسانی است که باعث از بین رفتن انگیزه کارکنانش شده است. پایین بودن حقوق و مزایا و عدم پرداخت آن در برخی استان ها، تنها گوشه ای از عدم توجه به منابع انسانی این سازمان است. واقعیت آن است که اگر یک سازمان به افراد خود و شخصیت آن ها احترام و اعتبار بدهد، استعداها و توانایی های آن ها پرورش خواهد یافت؛ زیرا فقط به این واسطه است که می توان دل انسان ها را تسخیر کرد.
مدیر یک شرکت معروف می گوید “ما می خواهیم همکاران از سرشان هم مانند دست شان استفاده کنند. وقتی که یک سازمان، تنها از دست های کارکنان خود استفاده می کند، فقط آنان را می خرد؛ اما وقتی که خواهان اندیشه های آنان باشد، در نهایت دل های آن ها را می رباید”.
امروز سازمان جنگل ها داعیه دار شعار “منابع طبیعی با مردم برای مردم” است اما اگر کارکنان این سازمان انگیزه ای برای فعالیت نداشته باشند و مشارکت خود آن ها جلب نشود، چگونه می توان از آن ها انتظار داشت مشارکت سایر اقشار مردم را جلب نمایند؟ آیا سازمانی که دارای بیش ترین پرونده در مراجع قضایی است و مدیریت انفال کشور را بر عهده دارد، نباید به طور جدی در بحث توسعه منابع انسانی و سلامت اداری مورد توجه قرار گیرد؟
متاسفانه با وجود تاکید فراوان مسئولان ارشد کشوری، هنوز توجه کافی به موضوع توسعه پایدار صورت نمی گیرد و حتی در سیاست های ابلاغی برنامه ششم توسعه کشور ردی از منابع طبیعی و محیط زیست وجود ندارد که راه را برای تلاشگران این عرصه ناهموارتر خواهد کرد.
رییس سازمان جنگل ها در پاسخ به درخواست وزیر صنعت و معدن مبنی بر واگذاری سازمان جنگل ها به وزارت صنعت گفته اند “در صورت واگذاری باید فاتحه منابع طبیعی را خواند”. پاسخی منطقی و درست. اما آیا به این موضوع اندیشیده ایم که اگر انگیزه های نیروی انسانی این سازمان از بین برود چه اتفاقی رخ خواهد داد؟
