به گزارش روابط عمومی پژوهشگاه میراث فرهنگی و گردشگری، گائو چن از گروه مرمت بناهای تاریخی دانشگاه سوت ایست چین با بیان گوشه ای از مقاله خود با عنوان “غارهای سنتی بودایی و خلق معماری مدرن مذهبی” تصریح کرد که طراحی قراردادی بناهای مذهبی مدرن غالبا تحت تأثیر نمونه های بناهای سنتی با فضای حیاط قرار دارد.
وی افزود: اما برای بیان بعضی شرایط خاص و محتوای مذهبی باید دید چگونه می توان به سبک و فرمی مرتبط با فرهنگ سنتی دست یافت. همزمان با فراگیر تر شدن فعالیت های مذهبی و تمایل به احیا سنت های قدیمی و نیز رونق اقتصادی و فرهنگی ناشی از گسترش تعداد گردشگران ساختن بناهای بومی مذهبی در چین به سرعت توسعه می یابد.
به گفته گائو چن، غار دارما در کوه های نانجینگ موفو از بودیسم هندی تأثیر گرفته که علاقه به فضاهای منزوی برای تمرین خلوت نشینی دارد و پاگودای شیشه ای کوه های شرقی هوانگشی که ترکیبی از بودای عظیم الجثه بیرونی و ساختمان کلاه فرهنگی سنتی است ۲ نمونه از ساختمان های مذهبی مدرن هستند.
“مطالعه تطبیقی تاریخ طراحی زیرزمینی در ژاپن و چین” عنوان دیگر مقاله ای بود که توسط مایجیما میچیکو دستیار فوق دکتری مرکز ملی تحقیقات علمی فرانسه در این همایش ارایه شد.
به گفته وی ژاپنی ها تجربه طولانی از زندگی در فضاهای زیر زمینی ندارند، غیر از بعضی خانه های نیمه مدفون که به خانه های گودالی مشهور هستند و بر روی چاله ای در زمین بنا می شوند. در همین حال در چین نزدیک ۵۰ میلیون نفر در خانه های نیمه مدفون یائودانگ که در صخره های شانگسی در استان شانگسی کنده شده اند زندگی می کنند که این خانه ها برای چندین هزار سال وجود داشته اند.
پیترو دی روژیری از دانشگاه کاتولیک دل سکره کور میلان دیگر سخنران بخش بین الملل همایش معماری دستکند بود که بیان گوشه ای از مقاله خود با عنوان “شکل گیری هویت: فرهنگ محلی به عنوان میراث زنده مروری بر ماترا” پرداخت.
وی تصریح کرد: شهر سنگی ماترا که در آن سکون گاه های باستانی در دل صخره های سنگ آهکی کنده شده اند، یکی از قدیمی ترین آثار دستکند است که زندگی در آن از دوره پارینه سنگی تا کنون ادامه داشته است. به گفته او، از زمان اوج سبک زندگی غارنشینی تا زمان ترک این محوطه ها سکونت گاه های ماترا نشان از هزاران سال تاریخ است که در لایه های مختلف راه ها، خانه ها و کلیساها تجلی یافته است.
“سکونت گاه های معاصر مدفون و نیمه مدفون” عنوان مقاله دیگری بود که توسط لیلا الوکیل از گروه تاریخ هنر دانشگاه ژنو سوییس در دومین همایش بین المللی معماری دست کند ارایه شد. او در این مقاله به چگونگی روند تئوریزه کردن و فهمیده شدن معماری دست کند از دوران رنسانس به بعد پرداخته و تصریح کرد که غارهای مصنوعی سازی شده فضاهایی بودند که می بایست بازدید کنندگان را به دنیای خیال منتقل می کردند.
به گفته وی این گونه فضاهای دست کند هر روزه بیشتر در فیلم های پر مخاطب یعنی دنیای خیال دیده می شوند و علاوه بر آن به فضاهای پایداری برای زندگی نیز تبدیل شده اند.
اولیویه اویه معمار و عضو موسس انجمن آرسیت دیگر سخنران این همایش بود که به بیان بخشی از مقاله خود با عنوان “معماری دست کند در فرانسه پرداخت” و تصریح کرد: معماری دست کند در فرانسه غنی و متنوع است. به گفته وی در طول تاریخ معماری دست کند فرانسه دست خوش تغییر بوده است، از استفاده غیرفعالانه از فضاهای طبیعی زیرزمینی طی دوران پیش از تاریخ و قرون وسطی گرفته تا توسعه پیچیده فضاهای و خانه هایی که در دوران متأخر تر در زمین کنده شده اند.
“لوکوربوزیه و معماری دست کند” عنوان دیگر مقاله ای بود که توسط رمی بودوی از دانشگاه ژنو در این همایش ارایه شد. او تصریح کرد که پژوهش های لوکوربوزیه بیشتر بر روی موضوع سرپناه و امنیتی که این سرپناه در جریان توسعه فرهنگی و اجتماعی برایش به ارمغان می آورد متمرکز است.
به گفته وی این موضوع بیانگر علاقه وی به روابط میان شرایط طبیعی و طرح های معماری است و معماری دست کند از این جهت مورد توجه اوست که رابطه میان شرایط طبیعی و ایجاد سرپناه برای انسان را توضیح می دهد. بودوی تصریح کرد که از نظر لوکوربوزیه معماری دست کند نبوغ و خلاقیت انسان های اولیه را نشان می دهد که با ایجاد پناهگاه خود و اولین بارقه های حیات اجتماعی و فرهنگی گروه های انسانی را حفظ کرده اند.
در دومین همایش بین المللی دست کند که به همت پژوهشگاه میراث فرهنگی و گردشگری برگزار شد اندیشمندان و پژوهشگران داخلی و خارجی مقالاتی در زمینه معماری دست کند ارایه دادند.
