اما جایگاه محیط زیست در این گفته ها تا چه حد پررنگ است؟ آیا محیط زیست توانسته است به یک مطالبه عمومی تبدیل شود و در شعار اهالی سیاست جای خود را باز کند؟ تا چه حد خوردن انگ سیاسی به یک فعالیت مدنی در عرصه حفظ منابع طبیعی لازم است؟
محمد درویش مدیرکل دفتر مشارکت های مردمی سازمان حفاظت محیط زیست در همایش زاگرس که چندی پیش در محل انجمن ارزیابی محیط زیست برگزار شد، بر این نکته تاکید داشت که محیط زیست را باید به مثابه یک مطالبه از دولت ها دید تا آن ها برای حفظ جایگاه خود در صندوق های رای هم که شده این مقوله را در دستور کار خود بگنجانند.
درویش در این همایش با این پرسش ها که محیط زیستی ها باید سیاسی باشند یا نباشند؟ سیاسی بودن خوب است یا بد؟ این انگی که زده می شود شما این مساله را سیاسی کرده اید چه معنایی دارد؟ به ارائه یک مثال از ساخت سد در ترکیه اشاره و اظهار کرد: زمانی که سد ایلی سو در ترکیه با گنجایش 10.3 میلیارد مکعب که سه و نیم برابر بزرگ ترین سد ماست و میان رودان را از بین می برد ساخته می شد، اردوغان از آن حمایت کامل می کرد. همچنین با وجود اینکه ما متضررترین کشور با ساخته شدن این سد بودیم هیچ مخالفتی با آن نکرده و تنها صدایی که در اعتراض به آن بلند شد NGO های «حسن کیف» بودند که همه آنها نیز سرکوب شدند. با این حال احزاب سبز در کشورهای مشاور فنی سد شامل آلمان، اتریش، سوئیس این گزاره را عنوان کردند که اگر دولت ازاین پروژه بیرون نیاید در انتخابات بعد به آن ها رای نخواهند داد، با این تهدید بود که دولت ها از ترس رای در اوج بحران اقتصادی که همه به پول نیاز داشتند از مشاوره این سد منصرف شدند.
وی اظهار کرد: اگر ما بتوانیم هوشمندانه از قدرت سیاسی به نفع اهداف خود که حفظ پایداری اکولوژیک سرزمین است بهره بگیریم کار درستی انجام داده ایم. ما در چه جامعه ای زندگی می کنیم که در آن رئیس جمهورش (دوره نهم و دهم) ادعا می کرد وامدار هیچ حزب و گروهی نیست و آن را از افتخارات خود عنوان می کرد اما ما باید قدرت تاثیرگذاری داشته باشیم.
مدیرکل دفتر مشارکت های مردمی سازمان حفاظت محیط زیست تصریح کرد: ما چه کردیم با جامعه که این اتفاق افتاده و افرادی از هر دو گروه سیاسی چنین عبارتی را تکرار می کنند. در آستانه انتخابات شاهد راه اندازی حزب ها می شویم که تنها برای پر کردن صندوق های رای است اما ما می توانیم تاثیر خود را از این محدوده گسترده تر کنیم.
وی افزود: در ماجرای خوزستان چه اتفاقی در این کشور افتاده است؟ خوزستان بیش ترین سرمایه گذاری صنعتی و بزرگ ترین منابع نفت و گاز را در کشور دارد اما در سفری که به خوزستان داشتیم گفته شد بدترین کیفیت آموزش و پرورش در این استان وجود دارد. ما چه بلایی بر سر خوزستان آوردیم که نه آبی برای نوشیدن و نه هوایی برای نفس کشیدن دارد. برخلاف گفته هایی که می گویند ما نباید محیط زیست را در ایران سیاه و سفید ببینیم باید واقعیت ها را قبول کنیم و بدانیم همواره دست بالا را تفکر توسعه ای صرف در کشور داشته که حاصل آن درگیر هموطنان ما در سوسنگرد و بستان به معضلات عدیده با ساخت بزرگ ترین افتخار سدسازی ماست.
گفته های درویش که از انتخابات و احزاب سبز آغاز و در نهایت به یکی از معضلات جدی در عرصه محیط زیست ایران ختم شد نشان دهنده افزایش نقش فعالان و علاقه مندان به عرصه محیط زیست بر عرصه سیاستگذاری است به گونه ای که توان تغییر در سیاست گذاری ها و تصمیم گیری های اشتباه در عرصه های به اصطلاح توسعه ای را داشته باشند. در این راه نیز می توان نگاهی به تجربه سایر کشورها داشت و الگوهای سازمان دهی و فعالیت را با در نظر گرفتن مختصات ساختار جامعه ایران تطبیق داد.
