به گزارش «دنیای سفر» به نقل از خبرگزاری ایرنا، «خروج غیرقانونی و مفقود شدن فرش های دستباف ساختمان حافظیه کاخ سعدآباد» از اول خرداد ماه رسانه ای شد و واکنش افکار عمومی و برخی مسئولان دولت سیزدهم و دولت قبل را در بر داشت، ماجرایی که از همان ابتدا روابط عمومی مجموعه فرهنگی تاریخی سعدآباد اعلام کرد: این فرش ها مربوط به کاخ موزه های این مجموعه نیست و فرش ها در ساختمان حافظیه بوده است، ساختمانی در ضلع جنوبی مجموعه که در اختیار وزارت میراث فرهنگی، گردشگری و صنایع دستی نیست.
دو روز بعد هم علی بهادری جهرمی در حاشیه جلسه هیأت دولت گفت: «دولت سیزدهم چون فسادها و پرونده های بر زمین مانده فساد را دنبال می کند و در این باره شاکی و پیگیر موضوع است، خودش متهم می شود و خواهش ما از رسانه ها این است که کمک کنند معلوم شود چه کسی شاکی و چه کسی متهم است». بعد از آن هم محمد دهقان معاون حقوقی رئیس جمهوری تعداد متهمان پرونده مفقود شدن فرش های مجموعه سعدآباد را ۹ نفر عنوان کرد و به تشکیل پرونده قضایی در این باره اشاره کرد و گفت: یکی از اعضای ارشد دولت قبل و فرزند وی از متهمان اصلی مفقود شدن فرش های سعدآباد هستند.
جدا از نفیس و غیرنفیس بودن و اینکه در چه زمانی و به چه شکلی اتفاق افتاده است،آنچه در ماجرای مفقودی فرش های سعدآباد که حدود یک ماه از رسانه ای شدن آن می گذرد اهمیت دارد، این است که این فرش ها جزو اموال عمومی و بیت المال است و باید مشخص شود این فرش ها کجاست و باید پیدا شود و هر جایی هست بازگردانده شود.
بیت المال یک ریال هم اهمیت دارد باید پیدا شود
سیدعزت الله ضرغامی در گفت وگو با خبرنگار ایرنا درباره پرونده فرش های مفقودی سعدآباد (ساختمان حافظیه) گفت: پرونده مفقود شدن فرش های ساختمان حافظیه در سعدآباد به وزارت میراث فرهنگی ارتباطی ندارد، اما موضوع اموال عمومی است، فرش و غیرفرش، نفیس و غیر نفیس ندارد، بیت المال یک ریال هم اهمیت دارد باید پیدا شود و حفظ شد.
وزیر میراث فرهنگی، گردشگری و صنایع دستی اظهار داشت: من فرش های مفقودی سعدآباد را قبلا هم رویت نکرده بودم، الان هم اطلاع دقیقی از روند پرونده ندارم که چه اتفاقی برای این فرش ها افتاده است. فقط اینکه این اتفاق در این دو سال در دوره مسئولیت ما نیفتاده است، این مدت نه فرشی دزدیده شده نه فرشی جابه جا شده است، همه چیزهایی که می شنویم برای پیش از دولت سیزدهم است.
ضرغامی توضیح داد: مفقود شدن فرش های سعدآباد به وزارت میراث فرهنگی ربط ندارد و مربوط به نهادهای دیگر است، که این فرش ها را در اختیار داشتند، البته دستگاه های نظارتی همچنان در حال بررسی هستند که این فرش ها کجاست؟ در حال حاضر هم بیش از این اطلاعی ندارم.
وی گفت: البته به خاطر علاقه خودم از حراست وزارت میراث فرهنگی خواستم موضوع را تا انتها و دقیق پیگیری و گزارش کند که نتیجه این پرونده چه می شود و این فرش ها کجاست و دست کیست.
ماجرا چیست و پرونده در چه وضعی است؟
ساختمان حافظیه که در فاصله سال های ۷۴ تا ۷۶ به بهره برداری رسیده، در ضلع جنوبی مجموعه فرهنگی و تاریخی کاخ سعدآباد قرار دارد و محل برگزاری جلسات ریاست جمهوری و پذیرایی و ملاقات سران سیاسی و شخصیت های دیپلماتیک کشورهای خارجی است که اشیاء و اموال نفیس و گران بهایی در آن نگهداری می شود.
در جریان ساماندهی و صورت برداری دوره ای اموال مذکور که ورود و خروج آنها تابع مقررات نظارتی خاص و منوط به صدور مجوزهای لازم است، مشخص شده دو تخته قالیچه ابریشمی کم حجم مفقود شده و مشخصات ۴۸ طاقه فرش نفیس هم که تصاویرشان در سال ۹۱ در کتابچه کلکسیون بزرگ فرش جهان ثبت شده، با لیست اموال مطابقت ندارند.
در جریان تحقیقات همچنین معلوم شده است فرش ها در بازه زمانی سه ساله ۹۲ تا ۹۵ از حافظیه خارج شده اند که به گفته یکی از شاهدان که در این مجموعه مسئولیت داشته، سال ۹۵ با یک دستگاه وانت مزدا به منزل یکی از مسئولان ارشد دولت سابق برده شده اند؛ همچنین بر اساس یافته های اولیه، دو تخته قالیچه ابریشمی مفقودی نیز در یک چمدان جاسازی شده و به سرقت رفته اند.
فارغ از اهمال و قصوری که در استفاده از سیستم های مراقبتی و حفاظتی ساختمان مذکور به عنوان مرکزی خاص و حساس که محل تردد مقامات عالی کشور و محل نگهداری اموال بیت المال صورت گرفته که مصداق ترک فعل در انجام مسئولیت بوده و قابل پیگرد قضایی است، شنیده های خبرنگار ایرنا از انتقال فرش های نفیس به مکانی مشخص در خارج کشور حکایت دارد.
براساس آخرین گزارش ها پرونده این اتفاق عجیب با ۹ متهم که برخی نزدیکان یکی از مقامات ارشد دولت سابق نیز در میان آنها هستند، تحت عنوان «اختلاس، خیانت در امانت، سرقت و تصرف غیرقانونی در اموال دولتی» بر اساس قانون تشدید مجازات مرتکبین ارتشاء، اختلاس و کلاهبرداری در یکی از شعب ویژه قضایی در حال رسیدگی است.
