به گزارش دنیای سفر؛ شبکه تشکل های محیط زیست استان تهران از علاقه مندان به محیط زیست و منابع طبیعی دعوت کرد با عیادت از این جنگل بان شجاع، زحمات او در پاسداشت جنگل های ایران را ارج نهند.
لازم به یادآوری است رمضانی در بیمارستان خاتم الانبیاء بخش ۱۱ بستری است و علاقه مندان می توانند از ساعت ۱۵:۳۰ به عیادت او بروند.
نگذارید بمیرد جنگل که جهان خواهد مرد
شاید این شعر را این روزها بتوان به گونه ای دیگر تفسیر کرد. نگذارید جنگل بانان مأیوس شوند که جنگل خواهد مرد.
نیمه شب ۱۴ مهرماه ۷۹ قاچاقچیان چوب پس از آنکه با مقاومت دلیرانه سه نفر از جنگل بانان شجاع به نام های اسماعیل رمضانی، جعفرزاده و شکری مواجه شدند به ضرب و شتم آن ها پرداختند و مهره های کمر اسماعیل رمضانی را شکستند و او را به پائین دره پرتاب کردند. در آن سیاهی شب همکاران اسماعیل می خواستند هرچه سریع تر او را به بیمارستان برسانند و انتقال او بدون در نظر گرفتن مراقبت های اولیه و با لندرور جنگلبانی صورت گرفت.
ظرف چند ساعت اسماعیل رمضانی نیرومند، متعهد و پر تلاش به تکه ای گوشت تبدیل و روی تخت بیمارستان بستری شد. او که با تلاش شبانه روزی می خواست به وضعیت اقتصادی خانواده اش سر و سامان ببخشد و اقساط خانه تازه ساخته اش را بپردازد حال، خود برای انجام کارهای شخصی به اعضای خانواده اش دلبسته بود. این فکر که بخواهد عمری را روی صندلی چرخدار بگذراند آزارش می داد.
راستی جنگل بانانی چنین فداکار و از جان گذشته چه می کنند که این چنین آماج خشم کور سوداگران چوب قرار می گیرند؟ دفاع از آخرین بقایای جنگل های خزر، حفظ سرمایه های ملی و پوشش گیاهی در منابع محدود جنگلی ایران. منابعی که سیر قهقرایی ندارند و در حال حاضر سطح کلی جنگل های کشور ۳ درصد هم زیر استاندارد جهانی است. این کاستی به منزله کاهش منابع تأمین کننده آب، غذا و اکسیژن هم محسوب می شود.
در پی وقوع حادثه ناگوار حمله شبانه قاچاقچیان چوب به جنگل بانان شجاع و مصدوم شدن «اسماعیل رمضانی» تلاش پزشکان در ساری و تهران برای معالجه وی به نتیجه نرسید و این جنگل بان فداکار فلج شد.
اگر چه دوستان و همکارانش دلسوزانه برای بهبودی و برطرف کردن نیازهایش از هیچ کوششی دریغ نکردند اما طولانی شدن طول درمان و نبود یک پشتوانه قوی رنج مضاعفی بر او و خانواده اش تحمیل کرد. هزینه های سنگین بهداشتی، عدم توانایی اسماعیل به بهره مندی از اضافه کار و حق مأموریت و … باعث شد که همسرش تأمین مخارج زندگی را به عهده بگیرد و این با غیرت جنگل بان شجاع در تضاد است. نامه نگاری هایش به سازمان های مسئول بدون پاسخ ماند و یا پاسخ ها مشکلی را حل نمی کرد.
یکی می گفت چون کارمند رسمی نبوده نمی تواند از مزایای شغلی بهره مند شود. حال آنکه ۱۷ سال سابقه کار درخشان او در حفاظت از جنگل ها کافی است که در این روزهای دشوار زندگی حداقل از پشتوانه های بیمه ای و اقتصادی برخوردار گردد.
لازم به یادآوری است که ۳۷ درصد نیروهای حفاظتی جنگل ها قراردادی و روزمزد هستند و برای هر ۱۵ هزار هکتار جنگل فقط یک جنگل بان داریم. حال آنکه این نسبت مطابق استانداردهای جهانی هر جنگل بان برای ۲ هزار هکتار است. با چنین شرایطی آیا انگیزه ای برای حفاظت از عرصه های جنگلی در مقابل قاچاقچیان بی رحم باقی می ماند؟!
اسماعیل رمضانی جانباز هم محسوب نشد چون در جبهه های جنگ مصدوم نشده بود. اما او زمان جنگ به جبهه رفته و همدوش با رزمندگان فداکار کشورمان از مرز و بوم این کشور دفاع کرده است. تلاش این جنگلبان فداکار برای خرید اتومبیل ویژه جانبازان هم به نتیجه نرسیده است. او می خواهد کار کند و از دسترنج بازوی خودش گذران زندگی نماید و با توجه به خدمتی که به حفاظت از جنگل ها نموده باید حمایت شود.
اراده آهنین و پشتکار رمضانی آنقدر قوی بود که او را از روی تخت بلند کرد و به کمک وسایل توانبخشی و واکر شروع به راه رفتن کرد. او صندلی چرخدار را کنار گذاشت و اگرچه رنج بسیاری را تحمل کرد اما توانست راه برود. همسر مهربانش وسیله ای برای او تهیه کرده که می تواند با آن از پله بالا و پائین برود. شاید این جمله در توصیف تلاش های همسرش مفهوم را برساند. «دست های پینه بسته اش به عنوان سندی معتبر برای دریافت وام از بانک کشاورزی کافی است.» اما وام هم آنقدر نیست که چاره ساز باشد ضمن آنکه بازپرداخت وام برای این خانواده مشکل است. اکنون اسماعیل رمضانی با مشکلات عدیده جسمی و اقتصادی دست و پنجه نرم می کند.
کمبودهای قانونی، عدم اجرای قوانین راه تجاوز سودجویان را به عرصه های طبیعی کشور باز گذاشته است. به همین دلایل کشور ما از نظر پایداری محیط زیست طبیعی رتبه ۱۱۴ را در رده بندی کشورها به خود اختصاص داده است.
امید است روزی زندگینامه و شرح دلاوری های اسماعیل رمضانی و امثال او در درون کتاب های درسی جای گیرد پیش از آنکه اثری از جنگل های چند میلیون ساله باقی نمانده باشد.
