به گزارش «دنیای سفر»، چهار روش برای قیمت گذاری در گردشگری وجود دارد:
قیمت گذاری مبتنی بر هزینه
بسیاری از شرکت ها برای رسیدن به اهداف خود از قیمت گذاری کل هزینه و یا بر اساس هزینه نهایی استفاده می کنند. بعضی از شرکت های گردشگری ترکیب و آمیخته ای از قیمت نهایی و هزینه کل را پیشنهاد می کنند که بر مبنای سطح مخارج ثابت و میزان نوسانات تقاضا استوار شده است. این روش عوامل متعددی را در بر می گیرد. و به ویژه بخش های مختلف بازار در پرداخت، درجه فصلی بودن و نیاز به مشارکت در هزینه های ثابت بالا را در بر می گیرد. قیمت گذاری نهایی به هزینه هایی توجه دارد که با افزایش مشتریان زیاد می شود و هزینه های ثابت را کنار می گذارد.
قیمت گذاری مبتنی بر رقابت
این روش در شرایط رقابت گسترده به چشم می خورد. بنگاه های پیشرو روند قیمت گذاشتن را تعیین و دیگران این الگو را دنبال می کنند، یعنی از آن الگوی قیمت تبعیت می کنند. گاهی از این اقدام تحت عنوان قیمت گذاشتن بر اساس نرخ معمول یاد می شود.
قیمت گذاری مبتنی بر مناقصه رقابتی
این روش یکی از مهم ترین روش های قیمت گذاشتن در صنعت گردشگری است. در زمان ارائه خدمات تغذیه، امکانات حمل و نقل و سایر بخش های عملیاتی تعدادی از شرکت های گردشگری به بنگاه عرضه کننده یا امضا کننده قرارداد پیشنهاد مناقصه می دهند. هرچند که بیشتر مزایده ها بعدی کیفی دارند، بیشتر تصمیمات بر اساس قیمت گرفته می شود. یعنی پایین ترین حد مزایده، در قرارداد برنده است.
قیمت گذاری بازارگرا
در این روش، قیمت گذاری باید با سایر جنبه های راهبرد بازاریابی ارتباط تنگاتنگی داشته باشد. قیمت، وضعیت یابی و فعالیت های تبلیغاتی سه عامل مهم و پیوسته ای هستند. که هماهنگی و تناسب دقیقی می طلبند. بسیاری از متصدیان بازار گردشگری از این روش استفاده می کنند.
قیمت گذاری بازارگرا بیشتر در اندیشه این امر است که بازار در شرایط بازاریابی معین چه چیزی را تحمل خواهد کرد.
منبع: لس لومسدن، ۱۹۹۷، بازاریابی گردشگری، ترجمه محمدابراهیم گوهریان، تهران، دفتر پژوهش های فرهنگی، چاپ اول، ۱۳۸۰. (منبع شماره۳)
