اکارت اهلرز ایران شناس برجسته در نشست «رابطه طبیعت و جامعه» اظهار کرد: در سال ۲۰۱۲ تنها ۱۱.۲ میلیون آلمانی به کشورهای در حال توسعه چون هند، مصر، کنیا، ویتنام، مکزیک و تایلند سفر کرده و حدود ۱۳.۵ میلیارد یورو خرج کردند که چیزی حدود ۷۴۰ هزار شغل محلی را تغذیه و حمایت کرده است.
وی در این نشست که در دانشگاه علامه طباطبایی برگزار شد با بیان این مطلب افزود: در سال ۲۰۱۴ نیز ۴۸.۹ میلیون آلمانی دست به سفر زده و ۷۰ میلیارد یورو خرج کردند. بنابراین بازار عظیم و رو به رشدی می تواند پیش روی ایران و سایر کشورهای در حال توسعه باشد.
استاد دانشگاه بن، گردشگری ایران را در دو فرم ملی و بین‌المللی معرفی کرد و گفت: گردشگری بین المللی ساختاری متفاوت از گردشگری ملی دارد.
وی در همین رابطه اظهار کرد: گردشگری فرهنگی با تمرکز بر تاریخ با شکوه ایران شکل رایج گردشگری بین المللی ایران است. بر خلاف گردشگری ملی، گردشگران خارجی در مدت اقامت طولانی تر خود در ایران از یک مقصد به مقصد دیگر رفت و آمد می کنند. البته بسیاری مناطق دیگر وجود دارند که شایسته حفاظت بهتر و گنجانده شدن در مسیرهای سنتی هستند.
وی تصریح کرد: برجسته کردن سنت های فولکلور در کنار عناصر تاریخی و فرهنگی می تواند ایده خوبی برای کشوری چون ایران باشد.
استاد دانشگاه بن ادامه داد: درست است که گردشگران اروپایی به فرهنگ ایران علاقه مند هستند اما در کنار آن پرداختن به سبک زندگی سنتی، عشایری، روستایی ایرانیان و همچنین ژئوپارک ایران می تواند از اهمیت بیشتری برخوردار باشد.
این ایران شناس برجسته گفت: گردشگری ملی به عنوان شکلی از گردشگری انبوه با تمرکز بر مسیرهای خاص به خصوص در نوار ساحلی خزر بافت روستایی و کشاورزی منطقه، معماری سنتی، دسترسی باز و آزاد به حاشیه ی ساحلی را از بین برده است، و ترافیک زیاد، شهرسازی های بی رویه، تخریب زمین های کشاورزی و وجود خانه های ویلایی و شخصی، چشم انداز منحصر به فرد و دست نخورده ی فرهنگی-طبیعی آن را مخدوش کرده است. به این ترتیب گردشگری ملی ایران پیش از هر چیز نیازمند یک برنامه ریزی شهری و منطقه ای در حوزه گردشگری پایدار است.
وی در بخش دیگری از سخنان خود در این نشست علمی به نقش ژئولوژیکی بشر در تغییر چهره زمین اشاره کرد که منجر به شکل گیری عصر جدیدی به نام Anthropocene یا عصر تسلط انسان بر طبیعت شده است و اظهار کرد: این عصر از دوران صنعتی شدن بشر آغاز شده و تا به حال ادامه داشته است. اهمیت این عصر و این اصطلاح در عرصه علمی جهان تا به جایی است که بازشناسی این عصر و ایجاد این اصطلاح در سال ۱۹۹۵ توسط پل کروتزن باعث دریافت جایزه نوبل در شیمی اتمسفر برای وی شده است.
اهلرز افزود: تا ۳۰ سال پیش این باور عمومی وجود داشت که این پدیده های طبیعی هستند که بر زندگی انسان ها تاثیر می گذارند و این انسان است که از تغییرات طبیعت رنج می برد. باور عمومی تسلط طبیعت بر بشریت بود. اما امروزه این باور متزلزل شده است. امروزه در کنار اتمسفر، بیوسفر، هییدروسفر و جیوسفر به عنوان عوامل طبیعی تاثیرگذار بر تغییرات زیست محیطی، anthroposphere به عنوان عامل بعدی بر نقش انسان بر این تغییرات تاکید می کند.
دبیر کل اسبق اتحادیه جغرافیدانان جهان تصریح کرد: نتیجه ی آزمایشات حفاری در قطب نشان داد که در طول تاریخچه ۴۵۰ هزار ساله ی آب و هوایی و در طول ۴ عصر یخبندان، میزان دی اکسید کربن موجود در هوا و یخ هرگز به میزان قابل توجهی که در ۱۳ سال گذشته افزایش یافته، نرسیده است.
وی با بیان اینکه در ۱۴۰ سال گذشته کره زمین شاهد افزایش مستمر دما، آب شدن یخچال ها در مناطق کوهستانی و افزایش سطح آبها در اقیانوس ها بوده است، اظهار کرد: افزایش جمعیت موازی با افزایش دی اکسید کربن، تغییر کاربری زمین ها و کاهش تنوع زیستی پیش رفته است. کاهش بارندگی و تخریب جنگل های استوایی، خروجی ها و آلودگی های ناشی از فعالیت های انسانی تمام جغرافیدانان، زمین‌شناسان، جامعه شناسان و حتی اقتصاددانان را بر اهمیت تاثیر انسان بر طبیعت متقاعد ساخته است. با این حال انسان ها از عواقب ناشی از این تعرض و تغییر در طبیعت مصون نخواهند ماند.
استاد دانشگاه بن اضافه کرد: امروزه بیش از هر زمان دیگر شاهد بلایای طبیعی با فاصله های زمانی کمتری در سطح کره زمین هستیم که نتیجه ی بهره برداری های خودخواهانه ی بشر است. بر اساس تحقیقات علمی صورت گرفته اگر بخواهیم میزان دی اکسید کربن موجود در کره زمین، دمای سطح زمین و سطح آب دریاها و اقیانوس ها را به وضعیت عادی بر گردانیم به ترتیب ۳۰۰ سال، قرن ها، و هزاران سال طول خواهد کشید. رفتار و الگوهای مصرف انسان سیستم زمین را تحت شعاع قرار داده و تغییرات اساسی در آب و هوا و کره زمین ایجاد کرده است. این اصل واقعیتی است که تک تک افراد بشر را مسئول رخدادهای ناشی از این تحولات قرار می دهد.
