به گزارش «دنیای سفر»، محمدرضا براتی روز شنبه در گفت و گو با خبرنگار ایرنا افزود: یکی از مشکلات اساسی چمن سلطانیه، تجاوز و ورود مردم به حریم آن بود که در این راستا مقرر شد با اختصاص اعتبار مورد نیاز از سوی سازمان منابع طبیعی نسبت به رفع مشکل اقدام شود.
وی گفت: تمهیدات و راهکارهای کوتاه مدت، میان مدت و بلندمدت در زمینه حفظ چمن سلطانیه اندیشیده شده است.
این مسوول ادامه داد :چمن طبیعی سلطانیه، هویت تاریخی این شهرستان و استان محسوب می شود و حفظ آن اهمیت زیادی دارد که طی سال گذشته و امسال در مجموع ۶۰۰ میلیون تومان برای مطالعات آن در نظر گرفته شد.
وی اضافه کرد: با اقدامات انجام گرفته در سال گذشته یک هزار و ۲۹۵ هکتار از چمن طبیعی سلطانیه با ممانعت از ورود حیوانات و جلوگیری از چرای بیش از حد دام با اقدام به موقع اداره منابع طبیعی و آبخیزداری شهرستان سلطانیه قرق شده است و امسال نیز همین روند تداوم دارد.
فرماندار شهرستان سلطانیه ادامه داد: حفر چاه های غیرمجاز موجب کاهش چشمگیر حجم ورودی روان آب ها به چمن تاریخی سلطانیه شده که در این خصوص تدابیری اندیشیده شده است.
وی خاطر نشان کرد: با اجرای طرح های آبخوانداری و آبخیزداری و تسهیل آبرسانی از محل روان آبهای فصلی، اقدامات لازم برای احیای چمن به کار گرفته خواهد شد.
براتی گفت: ″حفظ چمن تاریخی سلطانیه″ باید به یکی از مسائل مهم و دغدغه های کشوری تبدیل شود زیرا بخشی از تاریخ ایران است و برای حفظ وضعیت موجود باید چمن با استفاده از اقدامات مکانیکی مناسب حفظ شود.
سلطانیه یکی از شهرستانهای تاریخی در ۳۷ کیلومتری شهر زنجان واقع شده است.
این شهرستان، گنبد سلطانیه و آرامگاه اولجایتو را در خود جای داده و دارای بناهای تاریخی زیادی است که همه ساله گردشگران زیادی را جذب می کند.
۱۷ اثر در این شهرستان ثبت ملی شده اند و گنبد سلطانیه، مقبره چلبی اوغلی(نوه یا همنشین مولانا رومی)، تپه نور، مقبره ملاحسن کاشی، چمنزار سلطانیه، معبد داش کسن، شاه بلاغی، روستای سرسبز چپدره از جمله آثار و مکان های دیدنی این شهرستان است.
چمن سلطانیه در اوائل قرن هفتم هجری قمری توسط طایفه ای به نام قنقور اشغال شد و آنرا قنقورالنگ نام نهادند و مکانی برای گذراندن ایام تابستان بود زیرا این محل از نظر پوشش گیاهی دارای مرغزارهای فراوان و خرم بوده و مورد توجه پادشاهان و فرماندهان مغول قرار گرفته است.
این منطقه مساحتی حدود هزار هکتار دارد که حدود ۷۵۰ هکتارش در لیست آثار طبیعی ایران ثبت شده است.
