به گزارش «دنیای سفر»، امروز توسعه و رونق اقتصادی کشورها و ملل جهان بر پایه های مشترک و گاه متفاوت از غیر استوار است؛ چه اینکه توجه و پرداختن به مزیت ها و امتیازات خاص هر کشور از اولویت های رهبران و سردمداران همان کشور در راستای دستیابی به اهداف مورد نظر بوده و اکنون وضعیت و جایگاه برتر اقتصادی برخی بر برخی دیگر، خود بر این ادعا گواهی صادق است.
محمدرضا امیری نژاد، سرپرست معاونت صنایع دستی و هنرهای سنتی اداره کل میراث فرهنگی استان گیلان در یادداشتی نوشت: منابع طبیعی اعم از نفت و گاز، معادن، دریا، جنگل (چوب) و همچنین صنایع مختلف از جمله خودروسازی، گردشگری، کشاورزی، دام پروری و موارد مشابه، بستر توسعه اقتصادی کشورها را رقم زده و چه بسیار دولت هایی که با برنامه ریزی درست و استفاده بهینه از امکانات خدادادی، زمینه رشد اقتصادی، تولید ثروت، ارتقا و رفاه شهروندان خویش را بیش از پیش فراهم آورده است.
بی پرده واقعیت بر آن استوار است که نگاه ویژه کشورها به سرمایه گذاری در منابعی است که می تواند شکوفایی و پیشرفت امور را زمینه سازی کرده و ناگفته خود هویدا است که اساس تحولات و ارتقای تمام حوزه ها به اقتصاد متکی بوده و تا وضعیت اقتصادی جوامع بهبود نیابد، هرگونه کوشش و تقلا در سایر حوزه ها جز دست و پازدن های بی ثمر، حاصلی در بر نداشته تا آنجا که گاه امنیت ملی کشورها را نیز به مخاطره میاندازد.
امروز علیرغم اینکه به لطف پروردگار یکتا و میراث بجای مانده از نیاکان، ایران این سرزمین اهورایی پرگوهر، در تمام حوزه ها بخصوص منابع طبیعی حرف برای گفتن بسیار دارد و خداوند نعمت را بر مردمان این دیار تمام کرده است، اما متأسفانه بنا به هر دلیلی نه تنها از این فرصت های استثنایی بی نظیر استفاده بهینه صورت نپذیرفته بلکه با کج سلیقگی و بی برنامه گی محض، در برخی از موارد حتی نعمت به نقمت بدل گشته و از این حیث در پیشگاه خداوندگار عالم، پیشینیان، آیندگان و اگر اندک وجدانی از ما باقی مانده باشد در برابر آن نیز مسئول و به ارائه پاسخ محکمه پسند مجبور خواهیم بود؛ البته بماند که به صراحت باید گفت (دست کم تا به امروز) آنچه عیان است چه حاجت به بیان است!
بی شک یکی از حوزه های بسیار مهم که می توان با سرمایه گذاری و تصویب قوانین مرتبط و تسهیل گر، در ذیل صنعت گردشگری به رشد و توسعه اقتصادی کشور کمک شایانی نمود، هنر مستظرفه صنایع دستی این یادگار ماندگار ارزشمند آباء و اجدادمان است که به موازات و همزمان، تلفیقی از هنر و صنعت را به تصویر کشیده، آنگونه که اهمیت اقتصادی محصولات به هیچ وجه از اهمیت هنری آن کمتر نخواهد بود.
اینک آنچه که باید مورد توجه قرار گیرد علاوه بر ارتقای کمی و کیفی محصولات، به روزرسانی طرح ها مطابق با ذائقه و سلایق بازار داخلی و بخصوص خارجی است که اگر این اتفاق رخ دهد، تأثیر آن بر فروش صنایع دستی بسیار شگرف خواهد بود. با همه این اوصاف، اگر چه نمی توان از اهمیت مبادلات تجاری، برگزاری نمایشگاه های فصلی و دائمی داخلی چشم پوشی کرد، اما از شرکت در نمایشگاه های برون مرزی وشناساندن محصولات صنایع دستی به سایر کشورها از جمله همسایگان نباید غافل ماند که تحقق این مهم به اتخاذ تدابیر و سیاست های داهیانه نهاد حاکمیت منوط است.
ایجاد تسهیلات به منظور جذب و رغبت مردم دنیا برای بازدید از ایران و افزایش کمی گردشگران خارجی نیز می تواند بر رشد و فروش محصولات مستقیم تأثیر گذاشته و در این میان دیدگاه مسئولان ذیربط به حوزه گردشگری و مسائل مرتبط با آن نیز باید راهبردی و بنیادین باشد. اکنون به صراحت می توان گفت توسعه و ترویج صنایع دستی به ویژه در روستاها نقش بسزایی در ایجاد اشتغال و تولید ثروت داشته که احیاء رشته های منسوخ شده نیز نقش کلیدی و مکمل آن را بر عهده خواهد داشت.
همچنین ایجاد و توسعه خانه های خلاقیت، برگزاری کارگاه های آموزشی، جلوگیری و ایجاد محدودیت برای واردات بی رویه صنایع دستی خارجی، تجاری سازی و توجه به صنعت بسته بندی، تشکیل تعاونی های مختلف تولید، عرضه و فروش محصولات صنایع دستی، استفاده از ظرفیت عظیم رسانه ملی به منظور معرفی وشناساندن محصولات صنایع دستی و سوغات و توجه جدی به گردشگران خارجی بعنوان سفیران معرفی فرهنگ و هنر ایرانی از دیگر برنامه ها و اقداماتی است که می تواند در سرلوحه و دستور کار متولیان امر قرار گیرد.
در هر صورت سخت بر این باوریم صنعت گردشگری یکی از بخش هایی است که به تنهایی می تواند کشور را اداره کند و در این اثناء علاوه بر اینکه در تئوری نیاز به بازنگری اهداف و برنامه ها است، تغییر رفتار عملی و اعتقاد به این اصل اساسی که سه حوزه درهم تنیده میراث فرهنگی، گردشگری و صنایع دستی به تنهایی خود می تواند چالش های اقتصادی کشور را رفع و رجوع کند، بسیار مورد انتظار است.
در پایان به درستی باید اذعان کرد اگر چه عشق و علاقه و مهارت پیش نیاز تولید محصولات صنایع دستی است اما تداوم این کار بدون فروش محصول و ایجاد درآمد مطمئن دور از ذهن است، بنابراین اگر چه همه اقدامات برای استمرار بقاء هنرهای صنایع دستی ضروری است لیکن به اعتقاد اینجانب عرضه محصولات در مجامع بین المللی و ارزآوری برای کشور بر سایر اقدامات رجحان دارد و تحقق این مهم نیز ابتدا با تغییر دیدگاه به جهان معاصر و شرایط حاکم بر آن و پس از آن پشتکار واحد امور بین الملل وزارتخانه میسر است و مهم تر از آن نقش وزارت امور خارجه و سفرا به منظور ایجاد کانال های ارتباطی مؤثر با کشورهای جهان، امری محتوم و اجتناب ناپذیر، که دیر یا زود اتفاق خواهد افتاد، اما هر چه زودتر میسر شود طبیعی است که منفعت بسیار و خسران کمتری نیز در بر خواهد داشت.
