به گزارش «دنیای سفر»، این برنامه که با هدف شناسایی و تقدیر از جوامعی که در توسعه پایدار گردشگری پیشرو هستند برگزار می‌شود، روستاهای برجسته‌ای از سراسر جهان را معرفی کرده است که نه تنها از نظر زیبایی طبیعی و فرهنگی برتر هستند، بلکه در پایداری زیست‌محیطی و اقتصادی نیز موفق عمل کرده‌اند. در این فهرست، چین با حضور ۶ روستای برجسته از جمله شیبادونگ، تائوپینگ، شیائوگانگ، سیتو، یاندونجیائو و گوان‌یانگ، بیشترین تعداد روستا را در میان کشورهای جهان به خود اختصاص داد.
روستاهای منتخب چین به دلیل تلاش‌های بی‌وقفه در حفاظت از میراث فرهنگی و طبیعی و همچنین ارتقاء تجربه گردشگری برای بازدیدکنندگان به عنوان الگوهایی برای توسعه پایدار شناخته شده‌اند. به عنوان مثال، روستای شیبادونگ به دلیل تلفیق سنت و نوآوری در جذب گردشگران و حفظ فرهنگ بومی، مورد توجه قرار گرفته است.
طرح برترین روستاهای گردشگری بخشی از برنامه گردشگری سازمان ملل برای توسعه روستایی است که از سال ۲۰۲۱ آغاز شده است. این برنامه برای تقویت توسعه و شمول در مناطق روستایی، مبارزه با کاهش جمعیت، پیشبرد نوآوری و ادغام زنجیره ارزش از طریق گردشگری و تشویق شیوه‌های پایدار کار می‌کند.
بر این اساس، روستاها بر اساس معیارهایی چون منابع فرهنگی و طبیعی، ترویج و صیانت از منابع فرهنگی، پایداری اقتصادی، پایداری اجتماعی، پایداری محیطی، توسعه گردشگری و یکپارچه‌سازی زنجیره ارزش، حاکمیت و اولویت‌بندی گردشگری، زیرساخت و پیوندهای ارتباطاتی و بهداشت، ایمنی و امنیت مورد ارزیابی قرار می‌گیرند.
این انتخاب‌ها نه تنها بیانگر ارزش‌های محلی این روستاهاست، بلکه نقش مهمی در ارتقاء گردشگری پایدار در سطح بین‌المللی ایفا می‌کند. توجه جهانی به این مناطق، فرصت‌هایی برای توسعه اقتصادی و فرهنگی ایجاد می‌کند و اهمیت گردشگری مسئولانه را برجسته می‌سازد.
امسال ۵۵ روستا از از بین بیش از ۲۶۰ گزینه از بیش از ۶۰ کشور به عنوان برترین روستاهای گردشگری انتخاب شده‌اند و از ایران نیز روستای اصفهک در استان اصفهان به این فهرست راه یافته است. ایران سال گذشته موفق به ثبت روستای کندوان شد.
عربستان، مصر (۲ روستا)، اسپانیا (۲ روستا)، ژاپن (۲ روستا)، یونان، چین (۷ روستا)، تایلند، مکزیک (۳ روستا)، آرژانتین (۴ روستا)، اکوادور (۲ روستا)، پاناما (۲ روستا)، ایران، موریس، پرو (۵ روستا)، کلمبیا، قبرس (۲ روستا)، پرتغال (۲ روستا)، ترکیه، شیلی، موریس، سوئیس (۲ روستا)، اوگاندا، ایتالیا، گواتمالا (۲ روستا)، اتریش، ویتنام، اوکراین (۲ روستا) و اندونزی (۲ روستا) کشورهایی بودند که پرونده روستاهای پیشنهادشدۀ آنها در این دوره ثبت شده است.
گردشگری روستایی یکی از شاخه‌های مهم صنعت گردشگری است که بر بازدید از مناطق روستایی با طبیعت بکر، فرهنگ محلی و میراث سنتی متمرکز است. این نوع گردشگری با تأکید بر تجربه‌های اصیل و ارتباط نزدیک با زندگی روستایی، به‌طور فزاینده‌ای در میان گردشگران محبوبیت پیدا کرده است.
این سبک از گردشگری به دلیل تجربه‌های دست‌اولی که به گردشگران ارائه می‌دهد، با دیگر اشکال گردشگری تفاوت دارد و اغلب با آرامش و دوری از هیاهوی شهرها همراه است.
از جمله نکاتی که بر اهمیت گردشگری روستایی تاکید می‌کند می‌توان به موارد زیر اشاره کرد:
۱. توسعه اقتصادی مناطق محروم: گردشگری روستایی می‌تواند منبع درآمد پایداری برای روستاییان ایجاد کند. فعالیت‌هایی مانند ارائه خدمات اقامتی، فروش محصولات محلی و صنایع دستی می‌توانند اقتصاد روستاها را تقویت کنند.
۲. حفاظت از فرهنگ و میراث محلی: گردشگری روستایی با برجسته کردن سنت‌ها، آداب و رسوم و میراث فرهنگی، به حفظ این ارزش‌ها کمک می‌کند. توجه گردشگران به این مناطق باعث می‌شود جوامع محلی به حفاظت از هویت فرهنگی خود بیشتر اهمیت دهند.
۳. حمایت از محیط‌زیست و توسعه پایدار: این نوع گردشگری، با تمرکز بر طبیعت و پایداری، می‌تواند آگاهی عمومی درباره حفاظت از محیط‌زیست را افزایش داده و مانع از تخریب منابع طبیعی شود.
۴. ایجاد فرصت‌های شغلی: با افزایش تعداد گردشگران، نیاز به خدمات گردشگری در مناطق روستایی مانند راهنمایان محلی، کارگران صنایع دستی و کارکنان اقامتگاه‌ها افزایش می‌یابد که به کاهش بیکاری کمک می‌کند.
۵. تقویت تعامل فرهنگی: گردشگری روستایی فرصتی برای تعامل میان گردشگران و جوامع محلی فراهم می‌کند. این تعامل به درک بهتر فرهنگ‌ها و ایجاد دوستی میان مردم از اقوام و کشورهای مختلف منجر می‌شود.
با این حال، گردشگری روستایی نیز با چالش‌هایی مانند کمبود زیرساخت‌های مناسب، مشکلات حمل‌ونقل، و نیاز به آموزش روستاییان در زمینه مدیریت گردشگری مواجه است. سرمایه‌گذاری در این حوزه و آموزش مهارت‌های مورد نیاز به جامعه محلی می‌تواند تأثیرات مثبت این صنعت را افزایش دهد.
