به گزارش «دنیای سفر»، روزنامه ایران نوشت:
۱. چند سال پیش شهرداری پاریس از نقشه این شهر بر اساس آدرس رمان ها و داستان ها رونمایی کرد. طبقه دوم رستورانی که همینگوی در «پاریس جشن بیکران» به عنوان محل زندگی خود از آن حرف می زند کجاست و آپارتمانی که یوسا در «دختری از پرو» توصیفش می کند، کدام قسمت شهر است؟ کاری که تا حدود زیادی غیرممکن است، زیرا پاریس شهری است که هر کوچه ای از آن را می شود لابه لای رمان یا داستانی پیدا کرد. شهری که نرفته می شود از میان داستان ها و شعرها و فیلم ها، محله به محله اش را یاد گرفت و با مردمش آشنا شد.
اما چرا شهرداری های پاریس به جای چنین کارهایی یک بار برای همیشه بافت های قدیمی شهر را نمی کوبند و از نو نمی سازند؟ مهندسش را ندارند، پولش را یا آجر و سیمانش را؟
۲. در حالی که ما هنوز اصطلاحی با عنوان «اقتصاد فرهنگ» را هضم نکرده ایم و گاه به بهانه آلوده شدن ساحت فرهنگ به پول و اقتصاد، در برابر آن مقاومت می کنیم، آرام آرام اصطلاح دیگری تحت عنوان «فروش تاریخ» رایج می شود. یعنی نقدکردن تاریخ و تبدیل داشته های تاریخی به نوعی امکان اقتصادی که چم و خم خودش را دارد و پیش از هر چیز باید تکلیفت را با تاریخ روشن کنی و با برجسته کردن المان ها و نشانه هایی از آن بتوانی داشته های تاریخی ات را به دیگران بفروشی و این برای کشوری که قدیمی ترین تمدن تاریخ را دارد به معنای معدنی بی پایان از الماس باید باشد اما تاریخ دور را رها کنید؛ خانه و محل کار آن همه سیاستمدار و روزنامه نگار و ورزشکار و شاعر و هنرمند همین صد سال گذشته تهران کجاست؟
۳. هاینریش بروگش، خاورشناس و عضو هیأت نمایندگی دولت پروس (آلمان) در دوره ناصری در کتاب خود «سفر به دربار سلطان صاحبقران» به ماجرای ورود خود به مرز ایران اشاره می کند و از شبی سرد و کشنده می گوید که با همراهان در اتاقی نیمه ویرانه با پنجره هایی شکسته به سر آورده است. صبح وقتی هنوز چندان از آن منطقه دور نشده اند، بنایی عظیم و زیبا در دامنه کوه می بیند و از بلد راه می پرسد که آنجا کجاست؟ می گویند کاروانسرای شاه عباس است. از این بناها اینجا زیاد است. بروگش راهش را به سمت کاروانسرا کج می کند و از دیدن بنایی به آن بزرگی و زیبایی حیرت زده می پرسد: «چنین قصری بود و ما شب را در آن بیغوله سر کردیم؟» این ماجرا و ماجراهایی شبیه آن مدام تکرار می شود تا این که در سفرنامه خود می نویسد: «ایرانیان دوست ندارند در امارت پدری بمانند و زندگی کنند، آنها کلبه ای محقر برای خود می سازند و امارت پدر را رها می کنند تا ویرانه شود.»
۴. سال ها پیش در سفری مطبوعاتی به اوکراین از استاندار لی وف پرسیدم نگهداری این همه خیابان سنگفرش سخت نیست؟ گفت منظور شما را نمی فهمم! گفتم این شهر خیابان آسفالت هم دارد؟ گفت خیر، شهر یکسره سنگفرش است. پرسیدم خب همین کار را سخت نمی کند؟ باران مدام، اداره گاز، برق، آب و فاضلاب، مخابرات؟ دوباره گفت منظور شما را متوجه نمی شوم. گفتم چند سال است که تصمیم گرفته اید شهر را سنگفرش کنید؟ گفت ما این تصمیم را نگرفته ایم، اینجا همیشه همین طور بوده، از زمان کوزوک ها…
دیگر چیزی نپرسیدم هر سؤال دیگری خطا بود. با خودم گفتم کجای کاری جناب استاندار؟ ما خیابان سنگفرش قجری را آسفالت کرده ایم بیا و ببین! شما هنوز به رادیو کابلی های تان چسبیده اید ما اصلاً در خانه رادیو نداریم، شما بناهای ۴۰۰ ساله را هتل کرده اید ما به بناهای ۴۰ ساله می گوییم کلنگی. آن روز فهمیدم ما از اروپا مدرن تریم.»
